1.

ในวันที่โปเกมอนโก

เริ่มหายไปจากนิวฟีดส์ของเฟสบุ๊ค

ผมหยุดถามตัวเองว่า

เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาแล้วกี่ครั้ง?

เกิดขึ้น – ดึงความสนใจ – เลือนหายไป

ใครบางคนอาจเข้าใจว่ามันคือ

“อนิจจัง – ทุกขัง – อนัตตา”

 

2.

20 กว่าปีก่อนหน้านี้

ผมขอเงินแม่ซื้อกีตาร์โปร่งตัวแรก

เดินแบกไปเรียนที่โรงเรียนดนตรีชื่อดัง

ติดต่อกันเป็นเวลา 4 เดือนกว่า

 

พอขึ้นเดือนที่ 5

กีตาร์ตัวนั้นถูกวางทิ้ง-พิงอยู่ข้างฝาผนัง

 

3.

ความสำเร็จในชีวิต

ล้วนต้องอาศัยความพยายาม

 

แต่ความพยายามเพียงอย่างเดียว

ไม่อาจทำให้เกิดความสำเร็จได้เลย

 

เราเห็นคนมากมายประสบความสำเร็จ

เรามองมุ่งไปที่ผลลัพธ์ที่ประทับใจ

แต่มองข้ามทางที่เดินผ่านมาไปหมดสิ้น

 

และคงไม่ได้แปลกอะไร

ถ้าใครสักคนถูกลืมเลือนไป

เพราะมีคนสำเร็จคนใหม่ขึ้นมาแทน

 

4.

เสพย์อะไรทุกคนเป็นแบบนั้น

อยู่กับคนแบบไหน จะได้อย่างนั้น

เราเป็นค่าเฉลี่ยของ 5 คนที่เราคลุกคลี

 

คำกล่าวดีๆเหล่านี้

ช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้เดินไปต่อ

 

จนบางครั้ง…

เราลืมรอเพื่อหยุดดูความล้มเหลว

ราวกับทองคำเปลวแผ่นเล็กๆ

ที่ถูกแปะไว้เพื่อสัมผัสแต่ผิวเผิน

 

5.

โปเกมอนโก ค่อยๆ เลือนหาย

กีตาร์ตัวเดิมถูกเปลี่ยนสภาพ

กลายเป็น กล้อง กอล์ฟ แกดเจ็ท แฟชั่น

 

ส่วนความสำเร็จนั้น

คล้ายยังคงต้องการสิ่งขับเคลื่อน

 

ในขณะที่มิตรภาพของ 5 คน

ลืมเตือนให้เราจำกำพืดตัวเอง

 

และผมเรียกสิ่งเหล่านี้ว่า

“ความครื้นเครงของการมีชีวิต”