ผมเชื่อว่า.. มนุษย์ทุกคนอยากเป็นอิสระ อยากมีทุกอย่างอย่างใจคิด และอยากมีชีวิตตามที่ตัวเองออกแบบไว้ เพียงแต่ว่า พอลงมือทำจริงๆแล้ว ผลคือมันไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะการใช้ชีวิตของคนเรานั้น มันไม่ได้จบอยู่แค่ที่ตัวเราเพียงคนเดียว แต่เรายังต้องมีภาระ มีความรับผิดชอบ และมีอิทธิพลต่อบุคคลอื่นๆ อีกมากมาย

ดังนั้น ชีวิตที่เป็น “อิสระ” มันอาจจะไม่มีจริง ตราบใดก็ตามที่เรายังต้องอยู่ใน “กรอบ” เหล่านี้ ซึ่งมากน้อยแตกต่างกันไป และสิ่งที่ผมกำลังจะเขียนต่อไปนี้ ก็ไม่ได้เป็นการบอกให้คุณลุกออกมาทำลายกรอบทิ้งเพื่อเป็นอิสระอย่างแท้จริง แต่เพียงแค่อยากตั้งคำถามให้คิดสักเล็กน้อยว่า ในชีวิตของคุณนั้น กรอบแห่งความอิสระที่คุณพอใจจะอยู่นั้น มันมีอะไรบ้าง ?

เมื่อหากรอบที่ว่าเจอแล้ว สิ่งต่อมาที่ควรตามหาคำตอบต่อไปคือ กรอบเหล่านั้น คือ กรอบที่สร้างโดยใคร เป็นกรอบที่สร้างโดยคนอื่นรอบตัวเรา เช่น คนที่เรารัก คนที่รักเรา คนที่เราเกลียด คนที่เกลียดเรา ตัดกรอบเหล่านั้นออกไป ให้เหลือแต่กรอบที่เป็นสิ่งที่เราต้องการจริงๆ

 

มนุษย์ทุกคนอยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข
แต่เราต้องระวังไม่ให้มันเป็นความสุขตามบรรทัดฐานของเรา

 

มิตรสหายท่านหนึ่งกล่าวสอนใจผมในวันที่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ และมันคือสิ่งที่บอกให้เราต้องกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า “ความสุข” และ “อิสระ” ในชีวิตเรานั้นคืออะไร ระหว่างการที่ทุกอย่างเป็นดั่งใจ หรือ ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองของมัน ?

 

 

แต่สิ่งหนึ่งที่น่าแปลกก็คือ ยิ่งเราต้องการอิสระในชีวิตเร็วเท่าไร เรากลับยิ่งต้องพยายามที่จะสร้างระเบียบให้กับชีวิตเรามากขึ้น ลองสังเกตคนที่ทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จ คนที่มีอิสระภาพทางการเงิน คนที่สามารถบริหารจัดการเวลาว่างได้ดี ถ้าเราไม่หลอกตัวเองเกินไปนัก เราจะพบว่าคนเหล่านี้ล้วนมีระเบียบในการใช้ชีวิตมากเสียจนน่าตกใจ

ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นคำตอบที่น่าสงสัยว่า ในเมื่อเราเคี่ยวกรำตัวเองจากชีวิตที่เป็นอยู่ เพื่อให้มันก้าวเท้าเดินไปหาคำว่าอิสระ บางครั้งมันกลับเป็นการสร้างกรอบให้ชัดเจนมากขึ้น

เอาเข้าจริงแล้ว.. อิสระที่เรากำลังใฝ่หาอยู่ อาจจะเป็นแค่กรงขังแห่งใหม่ที่ใหญ่ขึ้น หรือกลายเป็นกาวดักหนูที่ล่อให้เราเดินเข้าไปติดกับรัดรึงไว้ให้แน่นหนากว่าเดิมก็ได้ ดังนั้นการก้าวเดินต่อไปเพื่อตามหามัน เราจึงต้องคอยเช็คและถามตัวเองซ้ำๆว่า “มันคือความต้องการของเราจริงๆ ณ ขณะนั้นใช่ไหม”

และถ้าคำตอบคือ “ใช่”
เราจะพบว่าความสุขใจในขณะนั้น คือ อิสระที่แท้จริง :)