โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่ค่อยมักจะกล้าเรียกตัวเองว่า “กูรู” “โค้ช” “อาจารย์” หรือแทนสรรพนามตัวเองด้วยคำพูดแนวๆนี้สักเท่าไร ซึ่งประเด็นนี้ก็บ่นไปหลายครั้งแล้ว และค่อนข้างแน่ใจว่า มันไม่ใช่การถ่อมตัวลงจัดๆเพื่อยกตัวเองให้สูงขึ้นแต่อย่างใด

สำหรับการเขียนบล็อกขึ้นมาในวันนี้ก็ไม่ได้จะบอกว่าผู้ที่เรียกตัวเองด้วยคำเหล่านี้เป็นคนที่ไม่ดี ไม่มีคุณสมบัติแล้วอวดอ้าง ฯลฯ เพราะตัวจริงในวงการก็มีมากมายที่ใช้คำเหล่านี้ และคำนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาต่อชีวิตพวกเขาเหล่านั้น

… สรุปแล้วผมตั้งใจจะเขียนอะไรกันแน่?

ผมแค่อยากบอกว่า ถ้าหากกล้าเรียกตัวเองว่า “ผู้สอน” หรือใช้การสอนทำมาหากินเลี้ยงชีพแล้วล่ะก็.. สิ่งที่ควรให้ความสนใจมากที่สุด คือ “คำวิจารณ์อย่างสร้างสรรค์ของคนฟัง” เพราะมันจะทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่ต้องปรับปรุงนั้นคืออะไร ?
บางครั้ง “ความรู้ที่ดี” อาจจะไม่ใช่ ความรู้ที่เอาไปบอกต่อ หรือเอาไปทำตามได้ทันที

…แต่ความรู้ที่ดีคือความรู้ที่ทำให้ผู้ที่ได้รับอยากจะกลับไปศึกษาต่อด้วยตัวเอง

มีหลายครั้งหลายคราวที่ผมเองถูก “กระแส” แห่งความรวดเร็วกดดันให้สร้างผลงานด้วยความ “พยายาม” เพื่อจะให้ทุกคนรู้จักและสนใจในสิ่งที่เราทำ แต่เอาเข้าจริงสิ่งนั้นมันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผมควรทำเลยแม้แต่น้อย และมันพลอยทำให้ตัวเองขาดความ “สม่ำเสมอ” ในการทำงานที่ถนัดไปเสียด้วยซ้ำ

 

 

เช่นเดียวกัน เรื่องที่เรียนรู้ได้ไว รวดเร็ว และเข้าใจได้ง่าย มักจะก่อให้เกิด “คนรู้” มากขึ้น แต่มันอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดของเรื่องที่ต้องรู้ และส่งผลให้ “ผู้รู้” ทั้งหลายนำตัวเองไปสู่ความผิดพลาด

… ฝากไว้เท่านี้แหละครับ :)