019 : เราไม่ได้มาจากโลกอนาคตหรอก เราแค่อยากบอกอะไรกับพวกนายในอดีต

.

สวัสดี … นี่เราเอง,

 

วันนี้เป็นวันที่ 23 พฤษภาคม 2559 เรากำลังบรรจงพิมพ์นิ้วบนคีย์บอร์ดถึงพวกนาย ใช่แล้ว – นายนั่นแหละ – คนที่อยู่ในโลกเมื่อ 2-3 ปีก่อนทั้งหลาย เราแค่มีอะไรอยากจะชวนพวกนายคุยกันสักเล็กน้อย หวังว่านายคงจะมีเวลาอ่านมันบ้างนะ เห็นนายบอกว่าตอนนี้ยุ่งๆกับการทำมาหากินน่ะ เราเลยไม่ค่อยกล้ารบกวนสักเท่าไร แหะๆ

3 ปีก่อน ช่วงที่ Facebook เป็นที่นิยมอย่างมาก (เราคิดแบบนั้นนะ ไม่รู้นายคิดเหมือนกันหรือเปล่า) เราว่ามันน่าจะเป็นช่วงที่อัตตาทั้งหลายของนายและเราถาโถมประโคมลงโลกออนไลน์คล้ายคลื่นกระหน่ำชายหาด จนหลายคนกลัวว่ามนุษย์จะกลายเป็นสังคมก้มหน้าจนลืมไปว่าโลกจริงเป็นอะไร แต่วันเวลาก็ทำให้เราและนายต่างรู้อยู่แก่ใจว่า จริงๆแล้วไม่ว่าจะโลกไหน มันก็คือโลกใบเดียวกันทั้งนั้นแหละเนอะ

นายยังจำได้ไหม… พวกเราต่อล้อต่อเถียงกันด้วยความเชื่อหลากหลาย เรื่องหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือเรื่องการเมืองที่เรามีทั้ง ฝ่ายคนดี คนชั่ว คนโกง คนเลว คนรัก คนเกลียด คนเผา คนเอาอำนาจ คนกลาง คนกลวง และคนห่วงประเทศ ความขัดแย้งทวีคูณรุนแรงเข้าและมีฝ่ายหนึ่งชนะด้วยอำนาจอะไรบางอย่าง (เราคงไม่กล้าพูดถึงในวันนีหรอกนะ ส่วนนายก็คงเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดถึงให้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกแย่ไปทำไม)

วันเวลาเดินทางมาถึงวันนี้ เราก็พบว่าประเทศนี้เหมือนแพที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ และหลายคนก็เลี่ยงที่จะไม่พูดถึงมันว่าตัวเองนั้นเคยทำอะไรระยำแค่ไหนกันไปบ้าง ได้แต่กล่าวอ้างกันไปกันมาว่าคนนั้นผิด คนนี้ผิด เฮ้อ แต่เราเองก็ดัดจริตที่มาบ่นว่าพวกเขาเหมือนกันแหละ

เรารู้ดีอยู่แก่ใจเลยล่ะ เพราะเมื่อก่อนเราก็คิดแบบนึง เรารังเกียจคนที่คิดตรงข้ามแตกต่างกับเรา เรารู้สึกว่าพวกเขาแม่มทำให้เราเสียจริต จะว่ายังไงดีล่ะ เหมือนเราก็คิดว่าเรารู้เราเข้าใจทุกอย่างนะ แต่เอาเข้าจริงเราก็พบว่าเราแม่มกระจอกว่า เราไม่เข้าใจอะไรเลย และวันนี้เราก็ไม่พยายามจะเข้าใจคนที่แตกต่างหรือตรงข้ามกับเรา เราแค่ยืนดูมองเขาและรับรู้ว่ามันมีเงาของความแตกต่างอยู่ในนั้นก็พอแล้วมั้ง (ในแง่หนึ่ง คนที่เราเคยคิดเหมือนเขา ก็อาจจะมาองเราเป็นคนกลวงได้เหมือนกันน่ะ นายพอเข้าใจเราใช่ป่าว)

 

13256121_10153630596973450_5863453003592007676_n

 

มาที่เรื่องงานเรื่องความสำเร็จ เอ้อ ไอ้เรื่องความฝันของนายน่ะแหละ เมื่อก่อนเราเห็นมันเยอะแยะมากมายเลยนะ จนเราตกใจเลยว่า เฮ้ย นายเป็นคนเก่งจริงๆ เราเห็นภาพในโลกออนไลน์ที่พวกนายประสบความสำเร็จกันยิ่งใหญ่ พวกนายสร้างอะไรนะ แฟนเพจที่มีคนติดตามมากมาย (แต่เอาเข้าจริงทุกวันนี้เราก็มีคนมาชวนให้เรากดไลค์เพจเขาเยอะๆ เราเข้าใจว่ามันเหมือนเป็นความมั่นคงทางจิตใจรูปแบบหนึ่งล่ะมั้ง เราก็กดบ้างไม่กดบ้างอ่ะ อย่าว่าเราหยิ่งเลยนะ ทุกวันนี้หัวเราก็จะระเบิดกับสิ่งที่เราต้องรู้มากมายเต็มไปหมดแล้วล่ะ)

แต่นายเชื่อไหมว่า หลังจากคนเก่งเหล่านั้นประกาศศักดา มานึกอีกทีวันเวลาผ่านไปแป๊บเดียว เราเห็นหลายคนก้าวหน้าไปอยู่สูงกว่าเราอย่างน่าชื่นชม หลายคนกระโดดข้ามกำแพงอุปสรรคไปได้มากจนเรารู้สึกเลยว่า โลกนี้มันหมุนเวียนเปลี่ยนไปจนคนอย่างเราตามไม่ใคร่จะทัน (นายคงคิดว่าเราแก่แล้วสินะ แต่ไม่เป็นไรเราก็แก่จริงๆนั่นแหละ)

ในขณะเดียวกัน เราก็เห็นคนหลายคนยังวิ่งไล่ความฝันอยู่เหมือนงูกินหาง ทำๆเลิกๆ เหนื่อยก็พัก หนักก็พอ บางคนพูดถึงความสำเร็จไปปีนึงแล้วไม่มีคนฟัง เขาก็เปลี่ยนเป็นพูดเรื่องความรวยบ้าง ทำธุรกิจบ้าง ออกกำลังกายบ้าง แล้วก็วนๆเรื่องการไปเที่ยวต่างประเทศ หรือ พูดเรื่องต่างๆตามวาระและโอกาสที่จะเอื้ออำนวย บางคนมีคำอวยพร คำคมคับคั่ง ลงโทษสังคมด้วยความดีอย่างที่เราชอบทำกันเหมือนเดิมเป๊ะ

บางทีเรารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่า นอกจาก Status ของพวกเขาเหล่านั้น เรายังมองไม่เห็นผลงานของพวกเขาที่เป็นชิ้นเป็นอัน หรือแม้แต่หนักว่านั้น เราก็เห็นพวกเขากำลังพยายามอย่างต่อเนื่อง ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพยายามในเรื่องอะไรอีกต่างหาก

เอ้อ ที่เราเขียนมา เราไม่ได้จะดูถูกพวกเขานะ เราบอกแล้วว่าเราเลิกคิดแบบนั้น เราแค่อยากส่งข้อความบอกให้นายรู้ตัวเองเพื่อเตือนใจ ก่อนที่นายจะหลงมัวเมาอยู่ในเงาไฟของความอิจฉา วนเวียนอยู่กับการเอาชนะคะคานคนที่คอยระรานนาย เราเห็นแล้วเราก็สงสัยว่าทำไมมนุษย์เราใส่ใจกับสายตาของคนที่มองเรา มากกว่าผลงานที่เราจะทำให้เขามองเห็น

สำหรับเราแล้ว 3 ปีนี้เป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยาวนานจริงๆ เราผิดหวังกับหลายเรื่อง เราท้อแท้กับหลายสิ่ง และก็มีติ่งเล็กๆของความยินดีมากมายเกิดขึ้นเช่นเดียวกัน เรายิ้ม – หัวเราะ – ร้องไห้ นับร้อยนับพันครั้ง เรานั่งเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงจนเห็นสัจธรรมสอนตัวเองมากมาย แต่สุดท้ายเราก็ได้แต่ยอมรับและยิ้มให้กับการจากลา เพราะมันคือเครื่องหมายของการมีชีวิตอยู่ต่อไป

เราดีใจที่นายยังไม่ได้เจอเหมือนกับเรา แต่อย่างน้อยเราก็หวังว่าเราควรจะเตือนอะไรนายไว้บ้างนั่นแหละ เพื่อที่นายจะได้ไม่เสียเวลาเหมือนกับเรา และมุ่งสู่เป้าหมายที่นายหวังไว้ได้จริงๆ

 

ขอบคุณที่นายอ่านจดหมายฉบับนี้จนจบ
และขอโทษที่เราเขียนเยิ่นเย้อไม่สุภาพ