.

-1-

เสียงแก้วแตก
เสียงตบตี
เสียงร้องไห้
เสียงสะอึกสะอื้น

4 เสียงใน 4 ชั่วโมงที่เธอโดนเขาระเบิดอารมณ์ใส่
เสียงร้องไห้ของเธอหยุดลง เธอนึกถึงคำของแม่

“เลิกกับมันได้หรือยัง ผู้ชายชาติชั่วพรรค์นี้”
เธอรู้สึกอุ่นๆที่ขอบตา
แต่เธอไม่รู้สึกว่าเธอจะทำได้อย่างที่แม่บอก

.

-2-

“อีกสองเดือน เรากับพี่พจน์จะแต่งงานกัน”
ฟังยังไม่ทันจบประโยคดี
เขารู้สึกเหมือนถูกอัปเปอร์คัตที่ปลายคาง

“อืม”
เขารับคำสั้นๆ พร้อมยิ้มที่ฝืนๆ

“แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลยนะ”
เธอส่งเสียงกำชับหลังจากที่เขารับคำว่าจะไป

เขาหยิบการ์ดสีชมพูใบนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง
แต่เขาไม่รู้สึกถึงความยินดีที่มีแม้แต่น้อย

.

-3-

เธอไม่เคยรู้จักเขา
ไม่สิ เธอต้องบอกว่าเธอไม่รู้จัก “ตัวจริง” เขา

โลกที่เธอเห็น กับ โลกที่เขาเป็น
บางครั้งเธอรู้สึกสับสนว่ามันเป็นโลกเดียวกันหรือเปล่า

รักแท้ แพ้ระยะทาง
รักแท้ แพ้ใกล้ชิด
นั่นคือสิ่งที่เธอคิดและเห็นตัวอย่างมามากมาย

แต่ทำยังไงได้ล่ะ
ในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการนั้น
มันมีคุณค่ามากกว่าความห่างไกล
พ่วงด้วยคำพูดที่ทำให้เชื่อใจ
ว่าคนสองคนจะไม่เปลี่ยนไประหว่างกัน

“ฝันดีนะ”
ข้อความสั้นๆจากอีกฝั่งของซีกโลกนั้น
กลับทำให้เธอรู้สึกมีคุณค่า
พอที่จะตื่นมาในวันรุ่งขึ้น

.

-4-

“เรากลัวว่าวันหนึ่งเราจะรักแกเข้าจริงๆ”
เธอบอกเขา – คนที่มีเจ้าของ – ไปแบบนั้น

เหตุผลเธอตีตัวออกห่างจากเขา
ไม่ใช่เพราะเธอไม่รัก
แต่เพราะเธอกลัวว่าเธอจะรัก

ความรู้สึกบอกกับเธอว่า
สิ่งที่เธอมีในใจนั้น
มันมากมายเกินกว่า
ความรู้สึกเฉกเช่นเพื่อนผู้หวังดี

เขายิ้มเศร้า – เหมือนอย่างเคย – แล้วตอบกลับ
“อืม.. เราเข้าใจว่ามันต้องจบแบบนี้”

เธอจ้องมองรอยยิ้มนั้น
ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
แต่เธอคิดว่าสิ่งที่เธอทำคือสิ่งที่ถูกต้อง

“ไว้ว่างๆ เราจะโทรไปหา”
เธอพูดสั้นๆ หลบสายตา
ก้าวเท้ารีบเดินจากเขามา
ก่อนที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

.
– 5 –

ในโลกนี้มีเรื่องที่เราเข้าใจ
และมีเรื่องที่เราต่างไม่เข้าใจ

แต่โลกนี้เหมือนมีโลกอีกโลกหนึ่งซ้อนทับกัน
และเราทุกคนไม่เคยเข้าใจ
จนกว่าจะได้เจอมันด้วยตัวเอง

โลกใบนั้น
โลกที่เราพร้อมใจตั้งชื่อให้กับมันว่า
“ความรัก”