.

ถ้าหากเปรียบชีวิตเป็นการเดินทาง
จุดเริ่มต้นของชีวิต กับ จุดจบของชีวิตของเรานั้น
มันจะเป็นระยะทางห่างกันแค่ไหน ?

 

เราตั้งเป้าหมายในชีวิตเพื่อให้ไปถึงอย่างที่ฝัน
เราพัฒนาตัวเองให้เติบโตและก้าวเดินบนสิ่งที่ใช่

เมื่อมองย้อนหลังกลับไป
เราจะพบว่าเราเดินทางมาไกลเสียเหลือเกิน

และนั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นของชีวิต
ก่อนที่มันจะจบ เราควรจะพบคุณค่าของตัวเอง

.
.

ในช่วงการเดินทางปีแรกๆ
เราจะพบกับการเติบโตทั้งทางร่างกายและความคิด

เรามีร่างกายที่แข็งแรงขึ้น
เรามีความคิด ความสามารถ ที่เพิ่มมากขึ้น
เพื่อให้สามารถพิชิตแบบเรียนอนุบาลหนึ่ง
ไปจนถึงข้อสอบเพื่อไปถึงชีวิตการทำงาน

เราอาจจะคว้ามันได้ทั้งหมด
เราเก็บสะสมความสำเร็จได้บ้าง
หรือ เราอาจจะผิดพลาดผิดหวังตามทางเป็นระยะ

.
.

ในช่วงกลางของการเดินทาง
เราจะเจอกับการเติบโตทางประสบการณ์และแนวคิด

เราใช้ชีวิตได้มากขึ้น
เราเพิ่มความคิด ความชำนาญ จากการทำงาน
เพื่อให้สามารถเพิ่มศักยภาพในการใช้ชีวิต
ตั้งแต่รายได้ไปจนถึงสถานะทางสังคมที่เราอยากจะมี

เราอาจจะคว้ามันได้ทั้งหมด
เราอาจจะเก็บสะสมสิ่งที่ต้องการได้บ้าง
หรือ เราอาจจะผิดพลาดผิดหวังเมื่อไม่ได้เป็นอย่างใจ

.
.

ในช่วงท้ายของชีวิต
เราหยุดเพื่อทบทวนสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด

เราเสื่อมลงทั้งทางร่างกายและความคิด
เราฝืนมีชีวิตเพื่อที่จะอยู่รอคอยอะไรบางอย่าง

เราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองโดยการมองย้อนกลับไป
เราพบว่าสิ่งที่เราไขว่คว้าได้มาตลอดนั้น

บางสิ่งไม่มีค่าอะไร
บางสิ่งเคยมีค่ามากมายแต่ไม่ได้ใช้
และบางสิ่งยังมีความหมายอยู่เสมอ

เราไม่สนใจว่าเราจะคว้าอะไรได้เพิ่ม
เราทำได้แค่เติมแต่งและรักษาสิ่งที่มีไว้ให้คงสภาพเดิม

 

 

ถ้าหากเปรียบชีวิตเป็นการเดินทาง
จุดเริ่มต้นของชีวิต กับ จุดจบของชีวิตของเรานั้น
มันจะเป็นระยะทางห่างกันแค่ไหน ?

บางคนอาจจะไปไกลสุดทาง
บางคนอาจจะหมุนวนเหมือนเรือในอ่าง
บางคนอาจจะอ้างว้างอยู่ตรงจุดเดิม

เมื่อมองย้อนหลังกลับไป
เราจะพบว่าต่อให้เราเดินทางมาไกลแค่ไหนก็ตาม

ท้ายที่สุดแล้วความพยายาม
… ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก