.

วันที่ 1 ธันวาคม 2559 ผมนั่งมองจอคอมพิวเตอร์เครื่องเดิม วางมืออยู่บนคีย์บอร์ดตัวเก่าราวกับแป้นพิมพ์จะเน่าคามืออยู่เนืองๆ นั่งมองโลกโซเชี่ยลด่าทอกันถึงเรื่องราวในช่วงที่ผ่านมา พร้อมกับคำถามในใจที่ผุดขึ้นมาว่า

“ทำไมเดี๋ยวนี้เวลามันผ่านไปเร็วจังวะ?”

นึกย้อนกลับไปต้นปี เหลือบมองดูเป้าหมายปีใหม่ที่เขียนไว้ในแพลนเนอร์ร้างๆ เราอยากจะเป็นแบบนั้น อยากจะเป็นแบบนี้ คิดดูแล้วโลกแห่งความจริงกับโลกแห่งเป้าหมายในความฝันมันช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน

• อยากจะมีเวลาออกกำลังกายอาทิตย์ละ 5 วัน (มองดูพุงสลับกับบัตรเมมเบอร์ในกระเป๋ากีฬาที่กองไว้มุมห้อง)
• อยากจะให้เวลากับคนที่เรารักมากขึ้น ดูแลครอบครัวมากขึ้น (นึกถึงพ่อที่เกือบจะล้มเมื่อวันก่อน ได้ยินพ่อบ่นว่าปวดขาและเมื่อยมากกว่าเก่า)
• เก็บออมเงินและลงทุนอย่างเป็นระบบ (มองดูบัตรเครดิตที่ยังไม่จ่าย สลับกับใบแจ้งหนี้สินเชื่อค้างชำระ)
• ฯลฯ

ถ้าดัชนีชี้วัดชีวิตที่ดี คือ การเปรียบเทียบกับเป้าหมายที่ตั้งไว้ แบบนี้ชีวิตผมมันคงเลวร้ายเหมือนคนไข้โคม่าที่รอการรักษาอยู่ในโซนผู้ป่วยอนาถาอย่างแน่นอน นึกแล้วสะท้อนใจแปลกๆ

นั่งไล่หน้าจอลงไปเรื่อยๆในโลกออนไลน์ ผมเห็นคนมากมายประสบความสำเร็จเต็มไปหมด ทั้งคนที่กลายมาเป็นคนดังในพริบตา คนที่ผมเคยปากหมาดูถูกเขาไว้ว่าไม่มีความสำเร็จ พลางนึกสงสัยคนเหล่านี้มันไปเสร็จวิชาขั้นสุดยอดจากไหนมาวะ?

“ทำไมชีวิตกูมันไม่ไปถึงไหนเสียทีวะ”

เป้าหมายหล่อๆสวยๆ สเตตัสสุดคมคาย คำพร่ำเพร้อพรรณนาทั้งหลายในโลกออนไลน์ที่เคยเขียนไว้ กลายเป็นเข็มแหลมคอยทิ่มแทงและหลอกหลอนว่า ทำไมเราถึงไม่สามารถเป็นอย่างที่เราเขียนได้นะ การจิกกัด แซะ ก่นด่าสังคมที่คนกดไลค์เป็นร้อย คนแชร์เป็นพัน มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเลยว่าชีวิตผมนั้นมันก้าวหน้าไปมากแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วมันคงเป็นแค่ความภูมิใจในชั่วระยะสั้นๆ เหมือนกับคนที่โหยหาความรักความใส่ใจ และก็หลงลืมมันไปก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องใหม่มาให้รู้สึกกันอีกครั้ง

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

ถ้าคุณพยายามอ่านมาถึงบรรทัดนี้ คุณคงนึกสงสาร สมเพช คิดเวทนาอยู่ในใจ หรือไม่ก็อาจจะสะใจลึกๆที่คนที่คุณเกลียดมีชีวิตที่ย่ำแย่ หรืออยากจะจับมือตบบ่าให้ผมไม่ท้อแท้และมีกำลังสู้ต่อไป คุณกำลังเป็นแบบไหน หรือว่าจริงๆแล้วคุณไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะเราก็ไม่ได้รู้จักกัน

ความจริง คือ ผมไม่ได้เป็นแบบนั้น และเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องโกหก ชีวิตจริงๆของผมในปีนี้ดีจะตาย มีรายได้มากที่สุดตั้งแต่เคยทำงานมา มีความสุขความสำเร็จสมปรารถนา ทรัพย์สินมั่งคั่งพอกพูน ร่างกายแข็งแรงกว่าเก่าจากฟิตเนสที่ผมเข้าไปได้ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ ผมมีอะไรดีๆเยอะแยะอยากจะอวดให้คุณฟัง แต่ก็นั่นแหละ มันเลยทำให้ชีวิตผมรู้สึกว่า มันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผมยังไม่ได้กอบโกยความสำเร็จและงานอีกมากมายที่อยากทำ นึกเสียดายเวลาที่ผ่านไปจังเลย เฮ้ออออ

“ผมกำลังคิดอะไรอยู่?”

ผมไม่ได้รู้สึกดีใจที่หลอกคุณได้หรอกครับ และผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งกาจหรือดีพอ เพราะเป้าหมายที่ผมทำได้ก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมแค่อยากบอกทั้งหมดที่คุณอ่านมาว่า อย่าไปเชื่ออะไรที่คนเค้าพูดจากันนักเลย เพราะชีวิตนั้นมันก็แค่นี้ เราปั้นแต่ง หลอกลวง อวดตัว มีความกลัวที่จะสูญเสีย และสุดท้ายแล้วเราก็เป็นแค่อาหารของเพลี้ย ปลวก ไส้เดือน ก็เท่านั้น

เพราะชีวิตมันสั้นนัก
เราจึงไม่ควรเสียเวลากับการตัดสินใคร

และทั้งหมดที่ผมเขียน
มันมีแค่นี้ที่อยากจะบอกกับคุณ