คุณคงสงสัยว่าทำไมชื่อหัวข้อนี้มันแสนจะยืดยาวแบบนั้น มันเกิดจากความหงุดหงิดของภาระหน้าที่ในช่วงที่ผ่านมา และมันทำให้สิ่งที่ผมแพลนว่าจะทำให้เธอในวันเกิดปีนี้มันพังพินาศไปหมด

การผมไม่ได้ไปอยู่ข้างๆเธอในคืนวันเกิด – วันที่ใครหลายคนให้ความสำคัญ – ด้วยภารกิจที่เราตกลงกันไว้ และความจำเป็นบางอย่างทำให้ทุกอย่างต้องเลื่อนไปทั้งหมด

ความหงุดหงิดงุ่นง่าน ระหว่างที่รถติดอยู่ที่แยกรัชโยธิน ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของเธอในบทสนทนาที่ผ่านมาที่เราได้ใช้เวลาให้ผ่านล่วงเลยไปด้วยกัน

 

(1)

ผม
ทำไมคนที่ตั้งใจทำความดีมาตลอด
ถึงต้องเจอกับโชคร้ายด้วยวะ

เธอ
ความโชคร้ายก็คือความโชคร้าย
ความดีก็คือความดี
มันไม่ได้เกี่ยวกันสักหน่อย

(2)

ผม
ตื่นเต้นไหมที่จะเป็นแม่คนแล้ว
เลี้ยงลูกให้ดีที่สุดนะ
ลูกจะมีความสุขได้ก็เพราะเธอ

เธอ
เรามีความสุขใจที่มีลูก
ส่วนลูกจะมีความสุขใจที่มีเราเป็นแม่ไหม
มันเป็นสิทธิของลูก ไม่ใช่ของเรา

(3)

ผม
รู้สึกยังไงบ้าง
ที่เราไม่ได้เป็นเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ

เธอ
มันก็ดีอยู่แล้วนี่
ที่เราไม่เหมือนกับคู่อื่นๆ

(4)

ผม
ทำไมเราถึงเป็นคนแย่แบบนี้

เธอ
ถ้าแย่ก็แก้ให้มันดีสิ จะบ่นไปทำไม

(5)

ผม
เราจะทำชีวิตในอนาคตให้ดี

เธอ
เอาวันนี้ให้รอดก่อนไหม?

รถเคลื่อนตัวไปเพียงเล็กน้อย ผมเงยหน้ามองหาดาวบนท้องฟ้าในเมืองใหญ่ ความรักระหว่างเรามันก็คงเหมือนกันกับดาวบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมอกและควันมาบดบังแบบนี้แหละ เปรียบเสมือนอุปสรรคที่เข้ามาในชีวิต สิ่งที่ต้องก้าวผ่านข้ามไป สิ่งที่ต้องปรับตัว เรียนรู้ เพาะบ่มให้ชีวิตคู่ของเราดำเนินต่อไปได้

ถึงแม้ตอนนี้
เราจะยังมองไม่เห็นดาวบนท้องฟ้า
แต่ก็ไม่ใช่ว่า
มันจะไม่มีอยู่จริงสักหน่อย

เพราะเราต่างสัมผัสมันได้
เหมือนกับความรักนั่นแหละ

:)