-157 : เราอยากเป็นคนรักที่ดี หรือ เราอยากรู้สึกดีที่ถูกรัก
ช่วงสองสามวันนี้
ผมฟังเพลง “พบกันใหม่”
ของวง Polycat บ่อยมากๆ
“เพลงนี้แม่มเพราะชิบหาย”
ผมบอกกับมิตรสหายท่านหนึ่ง
“มึงเคยอ่านเนื้อเพลงยัง
รู้ไหมว่ามันเป็นเพลงเศร้านะ”
มิตรสหายท่านนั้นถามกลับมา
—–
(1)
เนื้อเพลงพูดด้วย
ความเสียสละของคนๆหนึ่ง
ที่ยอมให้คนรักของเขาเดินจากไป
ถ้าเธอรักใครมากสักหนึ่งคน
และผลคือเขาจะไป
เพราะรักนั้นเธอจะไม่ยอม
แม้แต่ปล่อยให้
เขากังวลแม้แต่น้อย
เจ็บเท่าไรยินดีให้เขานั้นเดินไป
“แม่มโคตรพระเอกเลยว่ะ”
ผมนึกในใจหลังจากอ่านเนื้อเพลงจบ
—–
(2)
ในโลกที่ผมอยู่
ผมเชื่อว่าน้อยคนนักที่จะ “ยอม”
ให้คนที่เรารักเดินจากเราไป
หาสิ่งที่เรียกว่า “ความสุข”
ถ้ารู้ว่าตัวเองต้อง “ทุกข์” และ “เสียใจ”
ทั้งๆที่เราทุกคนอยากเป็น “คนรักที่ดี”
แต่เรากลับไม่อยากให้ “คนดีที่เรารัก”
…เดินออกไปจากชีวิต
—–
(3)
เรายังอยากเป็นคนรักที่ดีอยู่หรือไม่
ถ้ารู้ว่าความรู้สึกดีที่ถูกรักมันจะหายไป
หรือเราต้องการแค่
ความรู้สึกที่เป็นผู้ถูกรัก
โดยไม่ต้องสนใจด้วยซ้ำว่า
คนรักที่ดีต้องมีหน้าตาแบบไหน
และทางเลือกไหนดีล่ะ
ที่จะเป็นทางที่มีความสุขที่สุด?
สุดท้ายแล้ว
เราอยากเป็นคนรักที่ดี
หรือ เราอยากรู้สึกดีที่ถูกรัก
—–
“มันก็แค่เพลง มึงจะเอาอะไรมาก”
มิตรสหายท่านเดิมกล่าวถามซ้ำ
“แต่เพลงเขียนจากชีวิตจริงไม่ใช่เหรอ?”
ผมคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป
เพราะบางที…
“ชีวิต” คงไม่มีทางเลือกมากนัก