-161: ทำไมตอนที่ฝนตก.. เราต้องคิดถึงใครสักคน

 

มีตำนานเรื่องหนึ่งเล่าว่า…

เมื่อก่อนนี้ ท้องฟ้า แผ่นดิน และผืนน้ำ

เป็นเพื่อนรักกันและอยู่ใกล้ชิดติดกันมาก

 

ต่อมาเมื่อมีพืชและสัตว์เกิดขึ้น

ทำให้ท้องฟ้าต้องทยอยขยับตัวออกห่าง

จากแผ่นดินและผืนน้ำไป

 

แผ่นดินและผืนน้ำ

ส่ง “นก” โบยบินไป “ทักทาย” ท้องฟ้า

แต่เสียงของนกเบาเกินไป จึงทำได้แค่บินขึ้นสู่ท้องฟ้าเท่านั้น

 

ผืนน้ำพยายามจะม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่น

แผ่นดินพยายามยกตัวสูงจนตั้งตระหง่าน

แต่ทั้งคู่ยังไม่เข้าใกล้ท้องฟ้าสักที

 

พระอาทิตย์จึงอาสาโดยส่องแสง

ทำให้ “ผืนน้ำ ระเหยกลายเป็นไอ

กลายเป็น “ก้อนเมฆ” ขึ้นไปบอกท้องฟ้า

 

และ “ท้องฟ้า” ก็ได้ส่งก้อนเมฆกลับไป

ในรูปของ “หยาดฝน” เพื่อบอกเพื่อนทั้งสองว่า “คิดถึง”

 

—–

 

เช่นเดียวกัน…

ในชีวิตที่ผ่านมา เราทุกคนล้วนเคยมี “คนสนิท”

ที่สุดท้ายแล้วต้องแยกจากกันด้วยเหตุผลต่างๆมากมาย

 

งานที่เร่งรีบ ชีวิตที่รีบเร่ง

ภาระที่จำเป็น หรือ หน้าที่ที่สำคัญ

ความก้าวหน้า ความล้มเหลว และการเปลี่ยนผ่านต่างๆ

ฯลฯ

 

ถ้าสายฝนคือตัวแทนความรู้สึกของท้องฟ้า

“หยดน้ำตา” คือตัวแทนความรู้สึกคน

 

ไม่ว่าเราจะ “สนิท” กันแค่ไหน

ทุกคนล้วนต้องมีวันที่ต้อง “ห่าง” จากกัน

 

แต่สิ่งที่ความห่าง ไม่สามารถทำให้ “เลือนลาง”

มันคือ ความทรงจำในห้วงเวลานั้นๆ ที่เราเคยมีกันและกัน

 

ผมเชื่อว่า…

“ระยะห่าง” ไม่ใช่ คำบอกลาของความสนิท

แต่มันสร้างโอกาสให้คนสนิทได้คิดถึงกันและกัน

 

… ในวันที่ฝนตก :)