ผมเคยตั้งคำถามกับโลกใบนี้ว่า

เรา-ทุกคน-เกิด-มา-ทำ-ไม

 

—–

 

(1)

พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง

โททนต์เสน่งคง สำคัญหลายในกายมี

นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์

สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา

 

เหตุผลที่เราเกิดมานั้นไม่สำคัญ

เพราะคำตอบคือเราเหลืออะไรให้กับโลกใบนี้

ความชั่ว – หรือ – ความดี

 

(2)

ถ้าเราลองถามคน 100 คน

ให้นิยาม “ความชั่ว” และ “ความดี”

คำตอบที่ได้คงมีมากมายเต็มไปหมด

 

แท้จริงแล้ว…

“ความชั่ว” และ “ความดี” คืออะไร?

 

(3)

ถ้าเราเป็นตำรวจแล้วเห็นโจรค้ายาบ้า

แน่นอนว่าตามหน้าที่เรา “ต้องจับกุม”

 

แต่…ถ้าคนๆนั้นเป็น “คนรู้จัก”

เราอาจจะลังเลใจ….

 

แต่…ถ้าคนๆนั้นเป็น “พ่อแม่”

เป็นคนที่เรารัก เราจะทำอย่างไร

 

ถ้าเลือกจับกุมตามหน้าที่

เราจะรับความรู้สึกของตัวเองได้ไหม

 

ถ้าเลือกปล่อยเขาไป

เราจะรับผิดชอบหน้าที่ได้อย่างไร

 

ถึงตรงนี้ “ความดี” กับ “ความขั่ว”

มีความหมายต่อการตัดสินใจของเราหรือเปล่า

 

คำถามนี้ไม่มี “คำตอบที่ถูก”

มีแต่ “การตัดสินใจที่ผิด” ต่อใครสักคนเสมอ

 

(4)

ย้อนกลับไปที่

คำถามว่า “เราเกิดมาทำไม”

เมื่อ “ความดี” และ “ความชั่ว” นั้นแตกต่างกัน

 

สำหรับผมแล้ว

เหตุผลที่เราเกิดมานั้นไม่สำคัญ

ความดี-ความชั่ว-ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

 

เพราะมีอยู่สิ่งเดียว …

ที่เราทุกคนควรทำ …

มันถูกเรียกสั้นๆว่่า “การให้อภัย”

 

เราไม่จำเป็นต้องทิ้ง “ความดี” เพื่อให้ใครพูดถึง

ขอแค่เราทิ้งสิ่งที่ทำให้ใจเราเป็นทุกข์

 

เพราะการให้อภัย

คือ การทำให้เราได้ลาจากกันด้วยความสุข

 

และนั่นคือเหตุผลของการมี “ชีวิต”

… อย่างแท้จริง