(1)

เดือนมกราคม ปีที่แล้ว…

มีมิตรสหายท่านหนึ่งตั้งคำถามไว่ว่า..

คุณมึงตั้งเป้าหมายความสำเร็จของชีวิตไว้ที่อายุเท่าไร?

 

ผมเลยเขียนตอบ “แบบหล่อๆ” ไว้ว่่า

ผมชอบตั้งเป้าหมายเป็นรายปี

คิดคร่าวๆว่าปีนี้อยากจะทำอะไร แล้วลงมือทำไปเรื่อยๆ

มีเป้าหมายที่สำเร็จบ้าง ล้มเหลวบ้าง อยู่ระหว่างทางบ้าง

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อไรจะต้องประสบความสำเร็จ

 

เพราะ

การเดินทางสู่ความสำเร็จนั้น

ไม่จำเป็นต้อง “รีบเร่ง” หรือ “รีบร้อน”

แต่ค่อยๆเดิน ค่อยๆประคอง ไปสู้เป้าหมาย

… อย่างมั่นคง

 

——

 

(2)

เดือนเมษายน ปีนี้..

มีมิตรสหายอีกท่านบอกผมว่า

“สำหรับสายตาหนู พี่ประสบความสำเร็จแล้วนะ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผมกลับรู้สึกว่า..

ไอ้ที่ตอบหล่อๆแบบปีที่แล้วมันไม่ใช่เรื่องจริงหรอกเว้ย!!

 

ยิ่งวันเวลาผ่านไป ผมกลับรู้สึกแตกต่าง

ในตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกว่า

“ความสำเร็จ” สำหรับผม “ไม่มีจริง”

 

เพราะเมื่อไรก็ตามที่เราเจอ “ความสำเร็จ” ในรูปแบบหนึ่ง

เราจะยิ่งจะไขว่คว้าความสำเร็จอีกระดับหนึ่งที่สูงขึ้นไป

 

“ความสำเร็จ” จะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ

ตามความต้องการ สภาวการณ์ ความทะเยอทะยาน

อายุ สุขภาพ สภาพจิตใจ หรือแม้แต่ปัจจัยรอบข้าง

 

ซึ่งความอยากประสบความสำเร็จที่เป็น “อนันต์” นี่แหละ

มันถึงทำให้ชีวิตใครหลายคนเดินไปตามฝัน

และสร้างสรรค์สิ่งต่างที่เป็นนวัตกรรมของโลกนี้ :)

 

——

 

(3)

เมื่อถึงตรงนี้.. ใครหลายคนอาจจะอยากบอกผมว่า

“รู้สึกพอเมื่อไรก็ประสบความสำเร็จ”

 

ครับ..

ลองถามตัวเองกลับสิครับว่า

วันนี้ คุณรู้สึก “พอ” แล้วหรือยัง?

 

เพราะถ้าคุณยังไม่รู้สึก “พอ”

คุณไม่ควรบอกให้คนอื่นรู้จัก “พอ”

 

เพราะคุณพ่อของคุณอาจจะถูกกล่าวถึง

… ในบทสนทนาหลังจากนี้ :)