ผู้รู้หลายท่านแนะนำว่า…

Comfort Zone คือ ปัญหาชีวิต

Comfort Zone ทำให้ยึดติดความสบาย

 

เพราะถ้าคุณยังอยู่ในพื้นที่แสนสบาย

คุณจะไม่สามารถพัฒนาอะไรได้เลย

 

—–

 

(1)

แต่คำถามคือ…

ถ้าเราอยู่ในพื้นที่ที่สบาย “เพียงพอ” แล้ว

มีงานทำ กินอิ่ม นอนหลับ

สุขภาพแข็งแรง มีเงินพอใช้ถึงวัยเกษียณ

 

เรายังต้องการพัฒนาตัวเอง

เพื่อ “ชีวิตที่ดีกว่า” อยู่หรือเปล่า

 

(2)

น้องคนนึงถามผมว่า

คนที่คิดอย่างพี่ “แม่มไม่เป็นพี่ตูนเลย”

พี่ไม่คิดจะออกไปแตะ “ขอบฟ้า” หรอไง?

 

ผมตอบกลับไปว่า…

ถ้าทุกวันนี้พอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่

 

เราจะอยู่แบบไหนก็อยู่ไป

ตามสบายที่ใจอยาก

 

แต่ถ้าวันนี้ยังไม่พอใจชีวิต

ก็คิดออกมาหาอะไรทำ

 

เพราะเราเท่านั้น

ที่รู้ว่าชีวิต “เรา” ต้องการอะไร?

 

(3)

ทุกวันนี้…

ทฤษฎีมากมายบอกให้เรา “พยายาม”

 

ตอนแรกอยู่กันดีๆเนี่ย

ชีวิตก็ไม่ได้ลำบากเลย

 

พอมีทฤษฎีนู้นนั่นนี่ออกมา

เราต้องมาถามตัวเองว่า

 

ชิบหายล่ะ!!!

นี่กูอยู่ในคอมฟอร์ทโซนป่ะเนี่ย – -”

#ว่าแล้วก็อยากพัฒนาตัวเอง

 

กูต้องดิ้นรนออกมาจากมัน

แล้วยังไงต่อดีวะ จะไปทำอะไรต่อไปดี

 

ทำไปนานๆ ก็ต้องมาถามตัวเองอีกที

เฮ้ยยย.. นี่มันคอมฟอร์ทโซนอีกแล้วป่ะวะ

 

(4)

ถ้าทุกวันนี้เรารู้ว่าชีวิตมันห่วย

… เราก็ทำตัวเองให้ดีขึ้น

 

ถ้าเห็นว่าชีวิตดีและพอใจอยู่แล้ว

… ก็น่าชื่นชมยินดีกับความ “พอ”

 

แต่จงแน่ใจก่อนว่า

ชีวิตที่เรียกว่า “ดี” ของเรา

ไม่ได้ทำให้ชีวิตใครเขา “เลว” กว่าเดิม

 

(5)

การอยู่รอดในคอมฟอร์ทโซนที่แท้จริง

คือการที่รู้ว่าเราต้องการอะไร “จริง”

 

เพราะบางทีกรอบที่พยายาม “แหก”

อาจจะกลายมาเป็นคมแฝก

ย้อนกลับมาทิ่มตำชีวิตเราให้พังทลาย

 

และเมื่อถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ

เราคง “เสียดาย” ความสุขสบาย

ในบริเวณที่เรียกว่าพื้นที่ “ส่วนตัว”

…ตลอดไป