.

“แกน่าจะลองเขียนเรื่องพวกนี้ออกมาบ้างนะ”

คำพูดนี้มีพลังอย่างประหลาด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนน้ำแข็งราดลงกลางศีรษะ เมื่อมิตรสหายท่านหนึ่งตอบกลับมาหลังจากได้ยินเรื่องที่ผมพูดเกี่ยวกับ “ความสำเร็จ” ของผู้ชายที่ไม่ประสบความสำเร็จคนนั้น
เราทั้งคู่นั่งอยู่ในร้านเหล้า-ไม่สิ-เราควรเรียกมันว่าร้านขายอาหารที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มันเป็นร้านประจำของผมและเธอที่ต้องมาเจอะเจอกันอยู่เสมอ ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าร้านเก่าแก่แบบนี้กำลังจะปิดตัวลงเนื่องจากพิษเศรษฐกิจ–ใช่! เศรษฐกิจที่ว่าดีสำหรับบางคน–และย่ำแย่เหลือเกินสำหรับคนอีกหลายคน

ก่อนที่ค่ำคืนนี้จะเลือนหายไป
ผมมีเรื่องหนึ่งอยากเล่าให้คุณฟัง…

คุณเคยพยายามจะประสบความสำเร็จบ้างหรือเปล่า เขียนเป้าหมายออกมาลงในกระดาษ พาดหัวอย่างหนักในวันเริ่มต้นของปีใหม่ ตามมาด้วยการทบทวนเป้าหมายอยู่เป็นนิจ แล้วคอยสะกิดบอกกับตัวเองว่า “ฉันทำได้” ซ้ำไปซ้ำมา เหมือนกำลังสัมมนาอยู่ในฮอลล์ปลุกใจของธุรกิจเครือข่ายขนาดใหญ่ ก่อนที่จะพบว่าจริงๆแล้ว ความสำเร็จที่เรากำลังลุ่มหลงนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นและสำคัญกับชีวิตเสียเท่าไรนักหรอก

เขาถามคำถามยาวยืดนั้นกับผมเบาๆ มันก็เป็นอีกวันที่ผมนั่งอยู่ร้านเหล้าร้านเดิม-ไม่สิ-ร้านอาหารที่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ แต่วันนั้นร้านยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนล้นหลาม ต่างคนต่างจับจ่ายใช้สอยราวกับงานที่ทำคือการพิมพ์แบงก์ออกมาจากอากาศ-โดยไม่ทีท่ารู้ตัวเลยว่าชีวิตจะลำบากอย่างในวันนี้

“พี่ยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรนี่ครับ ทำไมถึงกล้าพูดแบบนั้น” ผมถามเขากลับไปแบบเกรงๆ เมื่อดูรอยสักรูปอินทรีย์ที่หลังมือพร้อมกับกล้ามแขนที่มีเส้นรอบวงใหญ่กว่าแขนผมสัก 2 เท่าได้

“เฮ้อ… การมีชีวิต ได้หายใจปกติ อยากจะเดินไปไหนมาไหนได้ นี่แม่งก็เรียกว่าประสบความสำเร็จได้แล้วนะคุณ คุณหาข้าวกินได้เอง มีเงินใช้ในแต่ละวัน มีฟูกดีๆให้นอนไม่ปวดหลัง แล้วคุณยังจะเอาอะไรอีกหรอ เอางี้ คุณจะเอาอะไรดีล่ะ ร้อยล้าน พันล้าน จิตวิญญาณแห่งการเป็นมนุษย์ผู้แบ่งปัน หรือฝันที่จะเปลี่ยนแปลงสังคมไทย?” เขากล่าวตอบพลางสัพยอกผมที่หน้าถอดสีเบาๆ อาจจะเป็นเพราะเขารู้ว่าผมกำลังเมาอยู่นิดๆ ถึงได้กล้าถามอะไรที่ผิดปกติอย่างนี้ออกไป

ผู้ชายคนนี้ -เขา- เคยเป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพมากๆ มีเพียบพร้อมทุกอย่างจนถึงขั้นเรียกได้ว่า “หนุ่มเพอร์เฟค” แต่หลังจากเหตุการณ์การเมืองครั้งนั้น เขากลายเป็นคนที่ตกงาน ไร้ญาติ ส่วนหนึ่งเกิดจากอุดมการณ์ที่เลือกข้างผิด อีกส่วนหนึ่งเกิดจากความคิดที่ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่ออำนาจของเขาเอง

มาถึงวันนี้ความ “เพอร์เฟค” ของเขาเหมือนกับเงาสะท้อนความพิกลการของสังคมไทยที่ชอบพูดพล่ามถึงความดีไปพร้อมๆกับการหลบเลี่ยงภาษีโดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรแม้แต่น้อย

“เอาจริงๆนะคุณ ทุกวันนี้เราแม่งรู้สึกขาดเพราะถูกกระตุ้นด้วยการเปรียบเทียบ” เขาพูดพลางหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นเก่ากึ้ก แต่มันยังใหม่พอที่จะพาเขาเข้าสู่โลกออนไลน์ด้วย “อวตาร” เพื่อเสพข่าวสารต่างๆที่เขาอยากรู้ความเป็นไปทุกอย่างของโลก ตั้งแต่ข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์ การเมืองเลือกข้าง ไปจนถึงเด็กข้างบ้านสุดฮอต

“รู้มั้ย.. ผมชอบนั่งไล่แอดคนดังทั้งหลาย คุณรู้ไหมส่วนใหญ่คนพวกนี้เขารับแอดหมดนะ เพราะพวกเขาอยากมีเพื่อนเยอะๆ มีสังคมเยอะๆ จะได้เข้าหาผู้คนได้เยอะๆ คุณว่ามันแปลกไหมล่ะ? คนพวกนี้แม่มยิ่งดังแล้วกลับต้องการเพื่อนมากขึ้น แม้จะไม่ใช่เพื่อนจริงๆก็ตาม” เขาเปิดรูปอวตารหน้าจอสีดำล้วน พร้อมชื่อผู้ใช้งานชวนขบขันอย่าง “ผู้ชายอารมณ์ดี ยิ่งกว่านี้ก็บ้าแล้ว”

เขายื่นมือส่ง “โลกออนไลน์” ของเขาให้ผมดูไปพลางๆ พร้อมกับพูดต่อว่า “ลองดูนะ คุณจะเห็นคนที่ชอบโชว์ว่าตัวเองไปเที่ยวไหน คนที่โพสส่อเสียดก่นด่าสังคมเหมือนมีอะไรในใจ คนที่แชร์คำคมธรรมะ-คุณธรรม-เรื่องน่าอ่าน ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพราะพวกเขาอยากจะสร้างตัวตนของตัวเอง” เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบต่อ ละเลียดรสชาติของมันสักพัก

“ยิ่งเขาประสบความสำเร็จมากแค่ไหน เขาก็ต้องพยายามที่จะประสบความสำเร็จมากขึ้นไป ทำตัวรู้เรื่องเข้าใจโลกให้มากขึ้น พูดถึงเรื่องความเก่งกาจของตัวเองบ่อยขึ้น จนคนรอบข้างชื่นชมและอยากเป็นอย่างเขา แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไรจริงๆในชีวิต”

เขาหยุดยิ้ม “คุณเชื่อไหมล่ะ.. ถ้าเราเห็นคนพวกนี้ทุกวัน ติดตามเขาไปเรื่อยๆ วันหนึ่ง เราก็จะค่อยๆรู้สึกอยากจะมี อยากจะเป็นขึ้นมาซะงั้น ยิ่งถ้าหากไอ้นั่นเป็นเพื่อนพี่ รุ่นน้อง คนรู้จักของคุณล่ะ รับรอง คุณก็จะยิ่งกดดันตัวเองและถามคำถามซ้ำๆว่า ทำไมวะ กูแม่มไม่ดีไม่เป็นเหมือนเขา”

“ผมว่า ผมไม่เป็นนะ.. ครับ เอ่อ พี่อาจจะคิด. คิดมากไป” ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าคุยกับจอมเผด็จการผู้ยิ่งใหญ่ด้านความคิดอยู่หรือเปล่า แต่ดูท่าเขามั่นใจและเชื่อถือในความคิดของตัวเองมากๆ มากเสียใจไม่ฟังใคร – หรือเป็นผมเองวะที่ต่อต้านเขาอยู่ในใจ – ผมคิด

“ฮ่าๆๆ” เขาตบไหล่ผมเสียงดัง แล้วก็ยิ้มกลั้วหัวเราะให้เบาๆ “ให้มันได้แบบนี้สิวะ ! นั่นมันก็แปลได้สองอย่าง คือ คุณไม่ได้อยากเป็นแบบนั้น หรือคุณไม่เห็นความสำคัญของคนๆนั้น มันก็แค่นี้เอง”

“คุณอยากเป็นแบบผมไหมล่ะ ?” เขาถามคำถามที่ทำให้ผมสั่นหัวแบบรัวๆ “ในสายตาของคุณ สิ่งที่ผมพูดแม่งก็ไม่ได้มีคุณค่าอะไรหรอก มันเป็นแค่คำตอบของคนที่.. ยังไงล่ะ เอ้อ ไม่สำเร็จ แล้วมาทำตัวเป็นเอกอุพหูสูตผู้รู้แบบนั้น ทำตัวน่าเชื่อถือไปวันๆ เรียกว่า กลวงอะไรแบบนั้นก็ได้มั้ง ฮ่าๆๆ ”

“แต่ถ้าผมบอกว่าผมเคยผ่านจุดนั้นมาก่อน จุดที่ไม่เคยฟังใคร คิดว่าจะตามหาสิ่งที่ใช่ ไล่ล่าเป้าหมาย แต่สุดท้ายวันที่ผมล้มลง ผมก็พบว่าจริงๆแล้วเป้าหมายที่ทุกคนควรทำได้คือการมีชีวิตที่อยู่รอดไปอีกหนึ่งวัน คนเราไม่ได้ต้องการความสำเร็จอะไรมากนักหรอก ไอ้ห่า” เขาพูดจบแล้วกระดกไวน์จนหมดแก้ว – ก่อนที่ลุกขึ้นเดินจากไป ผมปรายตาเห็นเขากำลังทักทายมาเฟียรุ่นใหญ่ในร้านอาหาร – คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง – ผมคิดตามประสาคนวิตกจริตบวกกับโรคแพนิคอ่อนๆ

…และนั่นเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าเขา

เราไม่รู้หรอกว่าที่เขาพูดในวันนั้น มันคืออะไร ? แต่พอมาถึงวันนี้ เราเริ่มกลับรู้สึกว่ามันใช่.. ไม่ใช่สิ มันกลายเป็นความจริงโดยที่เราไม่รู้ตัวเลย ทุกวันนี้เราถามตัวเองซ้ำๆนะว่า แล้วเอาเข้าจริง มนุษย์อย่างเราต้องการอะไรกันแน่

ผมมองหน้า “เธอ” ก่อนจะสังเกตเห็นว่าควันบุหรี่จากปากของเธอดูคล้ายหมอกบางๆ และค่อยๆจางหายไปกับแสงไฟในร้าน พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

เธอยิ้ม.. แล้วตอบคำถามผมว่า “เราไม่มีวันรู้หรอกว่า ความสำเร็จคืออะไร จนกว่าเธอจะเริ่มต้นจากความล้มเหลว” – เธอชอบพูดประโยคคมๆ ให้ผมต้องตีความอย่างที่ไม่รู้ความหมายอีกแล้ว นี่เป็นประโยคที่ 458 ที่ผมเคยได้ยินจากเธอ แต่ไม่เคยกล้าถามกลับไปสักทีว่าสิ่งที่เธอพูดหมายความว่าอะไร – บางทีเธอคงคิดว่าผมโง่ – แต่ก็ช่างมันเถอะ จะมีอะไรดีกว่าในวันนี้ที่มีเพื่อนคนหนึ่งนั่งอยู่เคียงข้างกัน

จะพี่คนไหน จะเพื่อนคนไหน จะคนรอบตัวสักกี่คน พวกเขาเหล่านั้นจะรู้สึกถึงความสุขเล็กๆที่ผมได้มีเพื่อนนั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ ในวันที่กำลังตกงานและไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นอย่างไรต่อไปบ้างไหมนะ

อยู่ๆ ผมก็คิดถึงประโยคที่พี่คนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“คนเรามันไม่ได้ต้องการความสำเร็จอะไรมากนักหรอก”

คนๆหนึ่งจะประสบความสำเร็จเพราะอะไร ? เพราะเขาเกิดมามีความสามารถมากมาย หรือเพราะเขาได้รับโอกาสที่ใครหลายคนไม่ได้รับ หรือเพียงเพราะเขาอดทนกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามานับพัน … หรือมันไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย ?

ผมมักจะถามตัวเองว่า ทุกวันนี้เรามุ่งหาความสำเร็จมากจนเกินไปหรือเปล่า เพราะความต้องการที่จะประสบความสำเร็จ มักจะทำให้เราต้องมองหา “สูตรสำเร็จ” ในการทำทุกๆอย่างเพื่อให้เป็นไปตามเป้าหมายที่เราวางไว้

หนังสือ How to หรือ Self Development หลายๆเล่ม มักจะพูดถึง “โอกาส” “อดทน” และ “ความพร้อม” ซึ่งเป็นปัจจัยที่ช่วยให้เดินทางสู่ความสำเร็จ ในขณะที่ใครหลายคนเฝ้ารอให้โชคชะตาดลนำพาให้ความสำเร็จเกิดขึ้น

หากโอกาสเป็นสิ่งที่พาให้ใครสักคนเดินทางสู่สำเร็จ
แต่ถ้าหากเขาไม่มีความพร้อมที่จะคว้าโอกาสไว้
ต่อให้อดทนรอคอยเท่าไรก็ไม่มีความหมาย

หากความอดทนคือเหตุผลของความสำเร็จ
การทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ใช่จนตัวตาย
อาจจะทลายหลายๆ โอกาสในขณะที่ตัวเองพร้อม

หากความพร้อม คือ สิ่งที่ช่วยให้เราคว้าโอกาสสู่ความสำเร็จ
แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคือ “โอกาส” ที่ถูกต้อง
และเราจะ “อดทน” ได้จริงจังกับมันแค่ไหน

หาก 3 ปัจจัยที่ว่ามา คือ เหตุผลของความสำเร็จ บางทีเราอาจจะต้องอาศัยให้ “โชคช่วย” เพื่อที่จะได้เจอกับทั้ง 3 ปัจจัยที่ว่านี้พร้อมกัน และมันคงจะทำให้ก้าวไปหาความสำเร็จที่ฝันไว้ได้อย่างแท้จริง…

“ผมตามพี่มาตั้งแต่พี่ยังเขียนบล็อกควายๆ” 
ประโยคสั้น ๆ ที่น้องคนหนึ่งเอ่ยกับผมในวันที่เดินลงจากเวทีสัมมนา

อยู่ๆ ผมก็นึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา และมันทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งว่า มันจำเป็นด้วยหรอที่คนเราต้องประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ เพราะในเมื่อสิ่งเล็กๆที่เราลงมือทำ อาจจะมีคนบางคนมองเห็นว่ามันมีคุณค่าสำหรับชีวิตของเขา

บางทีแล้ว โอกาส ความอดทน และความพร้อม อาจจะไม่สำคัญอะไรในการเดินทางสู่ความสำเร็จ ถ้าหากเรามีสิ่งที่ทำมันจนเสร็จแล้วมีใครสักคนมองเห็นคุณค่าของมันอย่างแท้จริง …

… และผมเชื่อว่าความรู้สึกนั้นมันยิ่งใหญ่กว่าความสำเร็จที่ใครสักคนกำลังค้นหาอยู่

ถ้าให้เลือกระหว่าง

ได้อยู่กับคนที่เรารักแล้วมีความสุข

กับ

ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักแล้วมีความสุข

เราจะเลือกอะไร เพราะอะไรหรอ

Status ตั้งคำถามของมิตรสหายท่านหนึ่ง

ทำเอาผมถึงกับสับสนในคำตอบของตัวเอง

เราเห็นหนังสือ How-To มากมายสอนให้เราเลือกทำในสิ่งที่เรารัก กล้าที่จะออกนอกกรอบของสังคม กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่ใครไม่รู้กำหนดไว้ ทลายกรอบกำแพงที่อยู่ลึกในใจของคุณออกมาสิ ออกมาจากความรุ้สึกเหล่านั้น เพื่อที่จะก้าวเดินทางสู่ความสำเร็จ

“ทำในสิ่งที่รักและมีประโยชน์ต่อผู้อื่น” ประโยคง่ายๆ ที่บอกให้คนที่มีความฝันเริ่มต้นจากสิ่งที่เราชอบ แต่ถ้ามันจะกลายเป็น “อาชีพ” ได้นั้น เราเองก็ต้องมั่นใจว่าคุณค่าของมันมากเพียงพอที่จะให้คนอื่นมองเห็น และยินดีที่จะรับรู้ว่ามันสำคัญต่อชีวิตของเขา สุดท้ายแล้วเราทุกคนก็จะ Win-Win ชนะไปด้วยกัน

“ฟังเสียงหัวใจตัวเอง เข้าใจให้ชัดว่าเราต้องการอะไร” อีกหนึ่งคำปลอบใจที่มากระตุ้นกำลังใจ ในวันที่ถูกก่นด่าดูถูกหรือหยามน้ำหน้าว่าเรานั้นเป็นได้แค่คนที่ไม่มีคุณค่า เสียเวลาทำในสิ่งทีไม่มีใครสนใจ คำพูดนี้แหละที่ช่วยให้เราเดินต่อไปข้างหน้าพร้อมกับคำว่า “อดทน” กับการใช้ชีวิตที่เลือกด้วยตัวเอง

น่าแปลกเหมือนกันที่เราถูกสร้างให้เข้าใจแบบนั้น เลือกแบบโน้น และบอกตัวเองว่าต้องการแบบนี้ แต่แล้วสิ่งที่เราเอามาพิจารณาในการเลือกจริงๆ ก็คือ “ความสุขของคนที่เราแคร์” และบางครั้งมันมากเสียกว่า “ความต้องการของเรา” ที่เราคิดว่ามันแน่นอนไปตั้งแต่เราเลือกที่จะทำสิ่งนั้น

“ถ้าหากทำสิ่งที่เรารัก แล้วคนที่เรารักไม่มีความสุข เราจะยังทำมันอยู่หรือเปล่า ?” คำถามของมิตรสหายท่านนั้นเหมือนทำให้เรารู้สึกถึงประโยคนี้ และมันน่าแปลกที่ใครหลายคนเลือกเหมือนกัน คือ การเลือกที่จะแคร์คนที่เรารัก ได้เห็นพวกเขามีความสุข มากกว่าที่จะก้าวไปทำตามสิ่งที่พวกเขามีความสุข โดยที่รู้ว่าคนที่เขารักจะมีความทุกข์ตามมา”

แน่ล่ะ บางทีเราอาจจะบอกว่า “ถ้าได้ทั้งสองแบบก็คงจะดี นั่นคือคนที่รักเราเข้าใจและปล่อยให้เราทำในสิ่งที่เรารัก หรือมาช่วยกันทำสิ่งที่เราทั้งคู่รักไปพร้อมๆกัน”

มาถึงตรงนี้ ไม่ว่าใครจะเลือกแบบไหน อย่างไร เราก็ไม่มีสิทธิไปตัดสินหรอกว่า เขาผิด เขาไม่ใช่ เขาเป็นคนที่ไม่เข้าใจโลก แต่สิ่งที่เราควรจะตั้งคำถามกับตัวเองก็คือ “เราซื่อสัตย์กับความต้องการของตัวเองมากแค่ไหน” หรือไม่ก็ยอมรับไปง่ายๆก็ได้มั้งว่า “สิ่งที่เรารักนั้นมันไม่มีจริงเท่ากับความรู้สึกที่เรามีให้กับคนที่เรารัก”

หรือจะมองให้ซับซ้อนกว่านั้น ก็คงต้องลงลึกต่อไปว่า “เอ๊ะ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าการที่เราเลือกอยู่กับคนที่เรารักนั้น เราจะยังรักเค้าตลอดไป (รวมถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเราด้วยเช่นกัน) และถ้าวันหนึ่ง “ความรู้สึก” มันเปลี่ยนแปรผันไปเป็นอย่างอื่น เราจะไม่ยิ่งกล่าวโทษเขาหรือว่า เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เราไม่สามารถเดินตามความฝัน ทำในสิ่งที่รักได้ และจุดจบสุดท้ายมันก็คงไม่สวยงามสักเท่าไรนัก”

ผมเขียนตอบ Status เขาไปว่า “ถ้าต้องเลือก ขอเลือกอย่างหลัง เพราะเราไม่ได้เอาความสุขของเราไปฝากที่คนอื่นคนับ” ซึ่งมันอาจจะเป็นคำตอบที่กวนส้นตีนและสวนกระแสกับสิ่งที่ดีและแง่งามในการใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างความรักและความสุข

เพียงแต่ผมอยากแน่ใจว่า สิ่งที่ผมเลือกนั้นจะไม่ทำให้ชีวิตผมเป็นทุกข์ และผมจะได้รู้สึกสุขใจพอที่จะไม่กล่าวโทษว่าการเลือกของผมนั้นมันเป็นความผิดของใคร

… ยกเว้นตัวผม แต่เพียงผู้เดียว

ถ้าทำงานนี้แล้วไม่ได้เงิน …

มึงจะยังทำงานนี้อยู่หรือเปล่า?

ผมเคยถามคำถามแบบนี้กับตัวเอง 2 ครั้ง ครั้งแรก มันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนตัดสินใจเริ่มต้นเขียนบล็อกด้วยความรู้สึกสั้นๆ ว่า “อยากลองทำดู” นับตั้งแต่วันแรกที่เขียนบล็อกเรื่องราวไดอารี่ส่วนตัว เพราะคิดว่าแนวคิดและแนวเขียนของตัวเองนั้นช่างเลิศหรูเสียเต็มประดา มาจนถึงวันที่ตัดสินใจเขียนบล็อกให้ความรู้ เพื่อที่จะลองดูว่าเราจะได้ประโยชน์อะไรจากการทำแบบนี้

วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ก็รวดเร็วพอที่ผมจะเห็นว่ามันเปลี่ยนแปลงชนิดที่เรียกว่าแปรผัน 2 ปีแรกหลังจากที่ตัดสินใจทำแบบนี้ ความจริงที่พบเห็นได้อย่างนึงก็คือ ไดอารี่ขีวิตมึงนั้นไม่มีใครสนใจ เพราะมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับชีวิตเขา และความคิดคำคมที่มึงเสกสรรปั้นแต่งมานั้นมันช่วงกลวงและกากเสียเต็มประดา ส่วนความรู้ที่พยายามจะแชร์มาน่ะหรือ มันก็เป็นแค่การก็อปปี้ความคิด คำสอนของอาจารย์หลายๆท่าน รวบรวมมาเป็นบทความที่ไร้ความสำคัญกับชีวิตคนเหมือนเดิม

 

ไม่ต้องมีคำหล่อๆของไอน์สไตน์อย่าง “มีแต่คนบ้าเท่านั้น ที่จะทําสิ่งเดิมซ้ํา ๆ แต่กลับหวังผลลัพธ์ที่แตกต่าง” ให้ฟัง สำนึกและสติก็คงพอที่จะคิดเองได้ว่า สิ่งที่เราทำนั้นมันช่างไร้ค่า ดังนั้นควรจะทำต่อหรือเลิกราแล้วต่อกันดี ถ้าเลิกก็จบ ถ้าต่อก็ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ เพราะความอดทนและความพยายามที่ผิดที่ ก็เหมือนคนโง่ที่พาตัวเองเสียเวลาชีวิตไปวันๆ เท่านั้นเอง

น่าแปลกที่ผลลัพธ์ของมันปรากฎในปีที่ 4 เติบโตในปีที่ 5 และมาเบ่งบานแก่กล้าในปีที่ 6 จนกลายเป็นว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดนั้นเหมือนเรื่องง่ายดายที่เตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยในอากาศ รอแค่คนมาสูดดมเข้าไปเหมือนกาวแล้วดึงดาวแห่งความสำเร็จมาประดับไว้ตรงบ่า จนถึงวันนี้ความพยายามที่ผ่านมาก็ยังคงถูกใครหลายคนสูดดมแล้วบอกว่า “เพราะคุณมีโอกาสที่ดีกว่าคุณเลยทำได้”

เมื่อเส้นทางถูกจุดติด สิ่งที่ตามมาทั้งหมดในชีวิตเราจะเรียกมันว่าโอกาส ซึ่งโอกาสก็ถูกแบ่งแยกย่อยออกเป็น “โอกาสที่ต้องทำ” “โอกาสที่ควรทำ” และ “โอกาสที่เราเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับมันดี” และตรงนี้คือสิ่งที่จะมาเปิดประสบการณ์ให้เราก้าวไปต่อ จนผ่านมาได้ในถึงทุกวันนี้

และการ์ดกับดักก็เริ่มทำงาน เราเริ่มหลงระเริงอยู่กับโอกาส เริ่มฝันหวานกับความก้าวหน้า เริ่มสูดดมกัญชาที่ทำให้เราคิดว่าเรากลายเป็นผู้ที่แน่นอนกับความสำเร็จ แต่สุดท้ายแล้วความรู้สึกเหล่านี้อาจจะนำพาให้เราล้มจนเจ็บเจียนตายก็ได้

ถ้าทำงานนี้แล้วไม่ได้เงิน …

มึงจะยังทำงานนี้อยู่หรือเปล่า?

เมื่อถึงจุดนั้น สิ่งที่เราใช้ต่อต้านการ์ดกับดัก คือ ถามคำถามเดิมซ้ำๆ ให้มันตอกย้ำเข้าไปถึงสิ่งที่เราต้องการมากกว่า “เงิน” แน่ล่ะว่าเงินมันซื้อทุกอย่างได้แหละ แต่คำถามคือ บางอย่างที่เงินซื้อไม่ได้สำหรับเรานั้นคืออะไร และงานที่เราเลือกทำนั้นทำให้เราได้สิ่งนั้นกลับมาหรือเปล่า เช่น ประสบการณ์ที่ได้ร่วมงานกับคนเก่ง (ซึ่งถ้าใช้เงินซื้อก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้หรือไม่) ความรู้สึกดีๆ ที่ได้เป็นผู้ให้หรือไ้ด้รับการยอมรับ (เงินซื้อได้ แต่เราจะภูมิใจในตัวเองเท่านี้หรือเปล่า) หรือแม้แต่การเลือกที่จะไม่ทำงานเพื่อเงิน เพราะต้องการ “เวลา” ในช่วงเดียวกันทำอย่างอื่นในชีวิตที่เราคิดว่ามันมีค่ามากกว่าเงินที่ได้รับมา

ไม่ต้องแปลกใจถ้าเจอหลายคนก่นด่าว่าทางที่เราเลือกนั้นเป็นทางที่โง่เง่า ไม่ต้องเศร้าถ้าหากเราจะเลือกทางเดินที่ผิดจนต้องเอ่ยคำว่า “รู้งี้” ไม่ต้องท้อแท้ พูดจาร้องหาความดี เพราะบางทีสิ่งที่เราเลือก โอกาสที่เราใช้ มันอาจจะให้อะไรบางอย่างที่เจ็บปวด และไม่ได้แม้แต่เงินก็ตาม

เพราะสุดท้ายทางที่เราเลือกเดินนี่แหละมันจะเป็นคำตอบว่าเราชื่นชอบในการใช้ชีวิตของเราจริงๆหรือไม่ หรือสุดท้ายเราเป็นได้แค่เพียงคนโง่เง่าที่เอาแต่เสียเวลาคิดไปเองว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา

โดยปกติแล้วผมเองเป็นคนที่ไม่ค่อยใช้ “แรงบันดาลใจ” ในการขับเคลื่อนชีวิตสักเท่าไร อาจจะเพราะนิสัยดั้งเดิมที่เป็นคนที่ค่อนข้างจะแอนตี้กับแนวคิด “บวกๆ” ในระดับหนึ่ง (บางครั้งอาจถึงขั้นเกินงามจนอาจเกิดอันตรายต่อชีวิต) แต่ด้วยหน้าที่การงานที่ทำก็มักจะได้รับคำถามเรื่องการค้นหาตัวเองเป็นระยะๆ หรือได้ไปแชร์ประสบการณ์อะไรต่างๆให้กับคนรุ่นหลังฟังอยู่เสมอ (สั้นๆ แปลว่าผมเริ่มแก่นั่นเอง – -“)

อย่างล่าสุดเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ผมมีโอกาสไปเป็น Guest Speaker ให้กับโรงเรียนสอนการแสดงชื่อดังแห่งหนึ่งย่านอารีย์ (Ideo Performing Arts School ของครูเปิ้ล Mind Director) ในหัวข้อเรื่อง Personal Branding และได้พูดถึงประเด็นเรื่องการ “ค้นหาตัวเอง” ที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์และไม่อยากให้มันจบลงแค่เพียงในคอร์สนี้ ผมเลยตั้งใจบันทึกเป็นข้อเขียนเล็กๆไว้เผื่อว่าใครหลงเข้ามาอ่าน :)

สำหรับผมแล้ว การค้นหาตัวเองไม่ได้เริ่มต้นจากสิ่งที่เราชอบ หรือแม้แต่การทำตามความฝัน มองหาไอดอล ฯลฯ แต่ผมเชี่อว่าเราควรเริ่มต้นจากการหา “สิ่งที่เราไม่ชอบ” และเลิกทำมันไปทันทีเพื่อประหยัดเวลาชีวิต เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกว่าเราชอบอะไร “จริงๆ” จนกว่าเราจะได้ลงมือทำและใช้เวลาเรียนรู้อยู่กับมันนานเพียงพอ

การใช้เวลาลงมือทำอะไรสักอย่างที่นานพอ เราจะรู้ว่า เรารู้สึกไม่ชอบอะไร เรารู้สึกเฉยๆกับอะไร ไปจนถึงเราชอบอะไร หรืออย่างน้อยต่อให้เราไม่รู้จริงๆหรอกว่าเราชอบอะไรก็ตาม แต่เราจะรู้แน่ๆว่า

“เราทำอะไรได้ดี ในระยะเวลาที่จำกัด

และได้รับผลตอบแทนที่เราพอใจ”

ผมขอเรียกมันรวมว่า “ประสบการณ์” เพราะประสบการณ์ที่ดี จะทำให้เราตัดสิ่งที่เราไม่ชอบออกได้ง่ายขึ้น และการเรียนรู้จากประสบการณ์นั่นแหละจะทำให้เรามีสัญชาติญานในการเลือกสิ่งที่ไม่น่าจะชอบได้ดีขึ้น เพราะจุดบอดของวิธีการนี้คือ คนทุกคนมีเวลาเรียนรู้จำกัด และถ้าหากใครที่ไม่ได้ค้นหาตัวเองตั้งแต่ในวัยหนุ่มสาวก็คงจะลำบากมากๆที่จะต้องลงมือทำทุกอย่างเพื่อค้นหาในช่วงเวลาที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่มีภาระในทุกๆวันนี้ ดังนั้น ประสบการณ์คือส่วนที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเราให้ “ตัดสินใจ” ง่ายขึ้น

หลังจากนั้นประสบการณ์ที่ดีและมากเพียงพอในระดับหนึ่ง จะค่อยๆดึงดูดหาโอกาสเข้ามาให้กับเราผ่านทางช่องทางใดช่องทางหนึ่งเองโดยที่เราไม่รู้ตัว แต่ที่น่าตลกร้ายก็คือ โอกาสมักจะมาตอนที่ไม่พร้อม นั่นคือ ไม่พร้อมลงมือทำเนื่องจากไม่มีเวลา กับ ไม่พร้อมเพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลาของเรา

โดยปกติแล้ววิธีการจัดการกับ “โอกาส” ที่เข้ามานั้น มักจะอยู่นอกเหนือจากประสบการณ์ของเรา แต่สิ่งที่เราทำได้แน่ๆ คือการตัดสินใจที่จะเปิดรับทุกๆ “โอกาส” ที่เข้ามา เพราะการที่เราได้รับโอกาสย่อมแปลว่าคนอื่นมองเห็นว่าเราสามารถทำได้

ในทุกๆ โอกาส…

ถ้าเรามีความรู้สึก “อยากทำ” มากพอ

เราจะจัดสรรหาเวลามาลงมือทำมันได้อยู่ดี

ส่วนตัวแปรสุดท้ายที่สำคัญและจะเป็นตัวจัดระเบียบให้ทุกอย่างหล่อหลอมไปด้วยดี คือ “วินัย” เพราะวินัยจะทำให้เราสามารถทำอะไร “ซ้ำๆ” ได้ และมันจะกลับไปทำให้เกิด “ประสบการณ์” ที่ดี รวมถึงบังคับให้เราใช้ “เวลา” จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นได้เรื่อยๆแม้จะไม่มีความอยากทำต่อแล้วก็ตาม … นั่นแหละมันจะพาเราไปพบกับ “โอกาส” ที่เข้ามา และสุดท้ายเราเองก็จะรู้ว่า เรา “ไม่ชอบ” อะไร ก่อนที่จะวนกลับไปเริ่มต้นสร้าง “วินัย” กับสิ่งใหม่

สุดท้ายแล้วการเดินทางสู่ความสำเร็จมีอยู่ 2 วิธี คือ การอดทนทำสิ่งที่เราอยู่กับมันซ้ำๆไปเรื่อยๆจนเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ กับ เลิกทำสิ่งที่ไม่เวิร์กแล้วไปหาอะไรใหม่ที่เราสามารถอดทนทำมันได้ซ้ำๆไปจนถึงแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเชื่อว่าการที่รู้ตัวว่าเราไม่ชอบอะไรนั้น มันจะเข้ามาช่วยลดระยะเวลาในการ “หาสิ่งใหม่ๆ” ได้ง่ายขึ้น

แต่อย่าลืมละกันว่า… ทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงแค่ประสบการณ์ของผมเอง ใครทีได้อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ก็ขอบอกว่าคุณไม่จำเป็นต้องเชื่อ ต้องมาทำตาม หรือถ้าหากว่าคุณคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ก็ขอให้คุณมองผ่านมันไปแล้วบอกกับตัวเองว่า ชั้น “ไม่ชอบ” ในสิ่งที่ไอ้นี่มันเขียนเลยแม้แต่นิด พร้อมกับกดปิดหน้าจอนี้ลงไป

… แล้วรีบเดินทางไปหา “แรงบันดาลใจใหม่” อย่างที่คุณต้องการ :)

สธ.เผยคนไทยฆ่าตัวตายสูงเป็นอันดับ 3 ของโลก

เผยส่วนใหญ่ใช้วิธีแขวนคอ

พบสาเหตุจากดื่มสุรา-ป่วยซึมเศร้า-ปัญหาสุขภาพในผู้สูงอายุบางครั้งผมก็นึกแปลกใจว่า ทำไมคนถึงฆ่าตัวตายมากขึ้น ทั้งๆ ที่เราควรจะมีความสุขล้นเหลือจากความสะดวกสบาย ความคิดดีๆ ที่ส่งผ่านหากัน ไปจนถึงกลุ่มก้อนสังคมที่รวมตัวกันจากสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นชื่นชอบ

โลกแคบลงให้เราติดต่อและมองเห็นกันได้ง่ายขึ้น

ความสำเร็จถูกยึดโยงใยให้ส่องผ่านและเหลือบตาดูได้เยอะขึ้น

ในแง่หนึ่ง…

เราจะเห็นความสำเร็จอันสูงส่งลิบลับจากคนกลุ่มหนึ่ง

และในอีกแง่หนึ่ง….

เราจะเห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งหลงเชื่อว่า

มันมี “สูตรสำเร็จ” แห่งความสำเร็จ

อย่าหลงเชื่อความฉาบฉวยในทุกอย่างที่อยากได้

คิดว่าง่าย และเด็ดปลายยอดอ่อนมากินเลยโดยไม่ปลูกไม่สร้าง

เคยสังเกตไหมว่า .. กลุ่มก้อนที่เรา “รัก” และคิดว่า “ดี” ทั้งหลาย จะช่วยกันเสพติดในสิ่งเหมือนกัน พูดจาประสาเดียวกัน หลงไหลมี Passion ในชีวิตที่เราต้องการเหมือนๆกัน จนเป็นความรู้สึกแบบเดียวกันและคิดเหมือนกันไปเสียหมด

การแสดงความเห็นที่แตกต่างออกไปในกลุ่มก้อนนั้นๆ อาจจะทำให้ถูกมองว่า แตกแยกจากพวกเดียวกัน และไม่มีความฝัน ความหวัง และความรู้สึกร่วมกันอีกต่อไป ไม่ได้สิ เราต้องเป็นเหมือนๆกัน เพราะนั่นคือปลายทางแห่งความสำเร็จในทิศทางเดียวกัน

มาถึงจุดหนึ่ง.. กลายเป็นว่าเราลืมเลือนความเป็นตัวของตัวเอง และถูกหลอมรวมความเป็นตัวเองที่ “เหมือนกัน” เพื่อให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของ “ความสัมพันธ์” ในกลุ่มก้อนที่ไม่มีชื่อเรียก

และสุดท้ายเราก็ลืมไปว่า … เราต้องการอะไร ?

ฝันจะสร้างปราสาทใหญ่ แต่ยังปลูกหญ้าไม่เป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับความสำเร็จไม่ได้เรียกว่าความล้มเหลว เพราะต่อให้คุณล้มอีกกี่ครั้ง คุณก็ยังสามารถเดินทางไปสู่ความสำเร็จได้ในวันใดวันหนึ่ง ถ้าหากคุณกล้าที่ลุกขึ้นมาต่อสู้กับมันด้วยตัวเอง

ฟังแล้วรู้สึกดี …

แต่ผมว่านี่ก็เป็นอีกกับดับของความรู้สึกที่อยากจะสำเร็จ

ถ้าหนทางสู่ความสำเร็จมันหอมหวานและงดงามจริง

ทำไมพวกคุณถึงยอมรับกับความล้มเหลวไม่ได้ล่ะ ?

ผมเหลือบมองผู้คนรอบตัวหลายกลุ่มก้อน เห็นพวกเขาเหล่านั้นพูดจาภาษาเดียวกัน และก่นด่าว่าผมคือคนคิดลบและไม่มีวันเข้าใจศาสตร์แห่งความสำเร็จ โดยเฉพาะเวลาที่ผมพูดถึงพวกเขา หรือต่อให้บางครั้งผมไม่ได้พูดถึงเขา เขาก็ยังคิดว่าผมพูดถึงอยู่ดี เพราะ อคติแห่งความสำเร็จมันถูกหล่อหลอมให้ฝังแน่นยิ่งกว่ารอยคราบที่ซักไม่ออกด้วยผงซักฟอกเสียอีก

ผมมองเห็นคนพูดไม่หยุดถึงความเก่งกาจของตัวเอง แต่เมื่อเขาเปลี่ยนเป็นคนฟัง เขากลับเมินเฉยที่จะฟังคนอื่นพูด และมันสะท้อนให้เห็นว่า โลกนี้ไม่มีใครอยากจะรับฟังความสำเร็จของใครจริงๆ แต่เราพร้อมจะพูดถึงความยิ่งใหญ่ของตัวเอง แม้ว่าความเป็นจริงความยิ่งใหญ่นั้นจะเป็นแค่เศษเสี้ยวของความสำเร็จที่ฝันไว้ก็ตาม

ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วกลายเป็นว่าทำให้รู้สึกว่า ผมกำลังว่าและก่นด่าใคร ผมก็คงต้องขอโทษไว้ด้วย ณ ตรงนี้ เพราะเอาจริงๆ แล้วผมแค่อยากระบายความคิดที่มีต่อสังคมในช่วงเวลาหนึ่งไว้ใช้เตือนสติตัวเอง แต่ถ้าเกิดมันไปทำลายฝัน ความคิดบวก และสิ่งดีๆ ของคุณไป ผมก็ขอแสดงความเสียใจมาด้วยความเคารพอย่างสูง

ถ้าคุณโกรธเกลียดผม หรือ โทษว่าผมก่นด่าความฝันของคุณ ผมคงทำได้แค่ถอนหายใจและคิดว่า ทำไมฝันของคุณมันช่างเบาบางจนถูกคนถากถางไม่ได้เอาเสียเลย

ส่วนถ้าใครที่เป็นพวกหันหัวสวนกระแสความสำเร็จ ต้องการเตือนสติให้โลกนี้ตรึกตรองดูก่อน ผมก็ชอบสิ่งที่คุณคิดเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้มีผลอะไรให้ใครฟังคุณหรอกครับ เพราะคุณก็คิดเหมือนคนอื่นๆ อีกมากมาย เพื่อให้กลายเป็นอีกกลุ่มก้อนหนึ่งที่ “ต่อต้าน” ความสำเร็จ ให้ตัวเองรู้สึกดีเหมือนกันที่วันนี้คุณไม่ประสบความสำเร็จไง หรือคุณกล้าบอกไปตรงๆว่า อ้อ เราไม่ได้อยากจะประสบความสำเร็จเลยนะในชีวิต เราเลยต่อต้านคนที่มุ่งหาความสำเร็จ

อ่านมาถึงตรงนี้ คุณคงสงสัยว่าไอ้นี่มันต้องการจะบอกอะไร ทำไมผรุสวาทลั่นวาจาด่าเค้าไปทั่ว ผมก็บอกตรงๆว่า อ้อ ผมเป็นคนชั่วคนหนึ่งที่ไม่ได้คิดอะไรกับชีวิตมากเหมือนพวกคุณ แค่คนธรรมดาที่หายใจรอวันตายไปงั้นๆ

เพียงแต่ผมอยากพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมาจากใจจริง และไม่ได้ต้องการจะอวยหรือติ่งใครให้เสียเวลา เพราะทุกวิธีคิดของคนเราก็มีปัญหา รวมถึงวิธีคิดของผมด้วยเช่นเดียวกัน

มันเป็นการสะท้อนให้เห็นถึงความต่าง…

และถอนหายใจให้กับโลกนี้ที่แสนจะอ้างว้างเบาๆ

….ก่อนที่เราจะเข้าสู่ยุคต่อไป :)