หนึ่งเดือนกว่าๆ ที่ไม่ได้มีเวลามาเขียนอะไรลงที่แห่งนี้ ทั้งๆที่ตั้งใจจะเขียนให้ได้อาทิตย์ละครั้ง แต่แล้วมันก็พังพินาศไปเกือบหมดอีกแล้ว  (TwT) ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะแรงกระทบที่เข้ามาสั่นคลอนอะไรหลายๆอย่าง ขอบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นในเดือนนี้ ซึ่งผมคิดว่ามันหนักหนากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในเดือนมิถุนายนเสียอีก (อ่าน 022 – 025 : ประสบการณ์ในเดือนที่แย่ที่สุดของชีวิต)

1. ผมใช้เวลาช่วงหนึ่งนั่งดู Timeline เก่าๆใน Facebook ตัวเอง เพื่อที่จะค้นพบอะไรบางอย่าง แรงบันดาลใจ อดีตที่เปลี่ยนไป สิ่งที่เหมือนมีสาระในวันนั้นกลายเป็นสิ่งที่ไร้สาระในวันนี้

• เรื่องราวที่ผ่านมา ผมชอบเขียนวนไปวนมาอยู่ 2-3 ปี ทั้งเรื่องเงิน เรื่องกูรู เรื่องความสำเร็จ เรื่องแพชชั่น เรื่องหักมุมมั่วซั่ว แซะคนโน้น หยิบเรื่องคนนี้มามองในมุมของตัวเองบ้าง ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะความอยากมีตัวตนในแต่ละห้วงของความทรงจำ อีกส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะความกระสันครั่นคร้ามในการพยายามจะสื่อความคิดของตัวเอง

• สิ่งที่เปลี่ยนไปในตอนนี้ นั่นคือความนิ่ง เมื่อก่อนผมสนุกกับการกระแทกแดกดันรุนแรง แต่วันนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันเลือนหายไป พร้อมกับคำถามว่าเราจะทำให้คนอื่นรู้ทำไมวะว่าเราคิดอะไรกับเขาอยู่?

• การคิดในวันนั้น ไม่ได้ทำให้หยุดเขียน แต่มันทำให้เรียนรู้และ ยึดมั่นในสิ่งที่เราเขียนต่อไป แม้ว่าจะไม่มีใครเห็น แต่ในอนาคตข้างหน้า ถ้าได้ย้อนกลับมามองดู ผมอยากได้รับความรู้สึกภูมิใจเหมือนกับในวันนี้อีกครั้ง

2. นิยายเรื่องแรกในชีวิตจบลงไปแบบงงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นมีความหลากหลายในอารมณ์มากมาย แต่สิ่งที่คิดได้ ณ วันนี้ นั่นคือ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม ผมรู้ตัวดีไม่ควรพูดถึงมันอีกต่อไป ปล่อยให้เครื่อง “บิดเบือนความทรงจำ” ของคนทั้งหลายได้ทำงานด้วยตัวของมันเอง

สิ่งที่คิดได้ คือ ผมควรใช้เวลาขอบคุณหลายๆ คนที่ช่วยให้นิยายของผมนั้นสมบูรณ์มากกว่า ทั้งคนอ่านที่ติดตามกันมา กำลังใจในวันนั้นผมจะจดจำมันไม่ลืม ทั้งมิตรสหายหลากหลายที่ช่วยให้นิยายเรื่องแรกนั้นกลายเป็นเรื่องที่ถูกอ่านมากกว่า 10,000 ครั้ง สิ่งที่พวกเขาช่วยเหลือและทำให้ผมนั้นทำให้ผมรู้จัก “มิตรภาพ” ที่แท้จริง ที่ไม่ต้องแลกมาด้วยคำสวยๆ หรืออวยกันไปอวยกันมา แต่มันคือคนที่พร้อมจะช่วยเหลือเราโดยที่ไม่ได้หวังอะไรเลยแม้แต่น้อย

3. ภาพของการคิดใหญ่ โตตามฝัน พลิกชีวิตนั้น ค่อยๆห่างออกจากความรู้สึกไปเรื่อยๆ ผมนึกถึงวันที่บอกแม่ไว้ว่า “ถ้าหาเงินด้วยความสามารถได้เดือนละ 50,000 บาท ผมจะออกมาทำนู่นนี่ตามความฝัน” แต่พอถึงวันนี้ ผมคิดว่าความฝันของผมไม่ได้หยุดที่จำนวนเงิน และความยิ่งใหญ่เสียแล้ว

ผมชอบมองหาความเป็นฮีโร่ในคนธรรมดา คนที่ตั้งใจทำธุรกิจ หรือคนที่ประสบความสำเร็จและเลือกที่จะมีชีวิตเรียบง่ายในรูปแบบที่เขาต้องการ เพราะมันทำให้เรารู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้น โดยที่ไม่ต้องประกาศกร้าวบอกใครให้รู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่า “ความสุข”

แน่นอน… การฝันใหญ่ยังคงไม่ใช่เรื่องผิดในยุคสมัยนี้ แต่ผมเริ่มหันมองความก้าวหน้าจากการสะสมความฝันทีละนิดอย่างเป็นรูปธรรมมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น

ขอบคุณรอยยิ้มของเธอในวันนั้น และการสวมกอดของแม่ในคืนที่ควรจะหลับใหล ผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ความสุขของชีวิตผมในอนาคตไปเสียแล้ว

4. สำหรับคนที่ทำงานหนักเพื่อคนอื่น ผมรู้สึกว่าเขาควรได้รับอะไรบางอย่างตอบแทน ถ้าไม่ใช่เงิน ก็คงเป็นความสุข แต่นอกเหนือจากสิ่งเหล่านั้น ผมคิดว่า “รอยยิ้ม” ที่เราส่งให้เขา ถือว่าเป็นเรื่องดีๆ ในอีกรูปแบบหนึ่งที่เขาสมควรได้รับ

5. เดือนกันยายน ทำให้รู้สึกถึงการเดินทางของปีใหม่ที่ใกล้เข้ามา เผลอแป๊บเดียวก็มาช่วงปลายปีแล้ว เลยถือโอกาสเอาสิ่งที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้นปีมาปัดฝุ่นอีกรอบ เป็นโปรเจคส่วนตัวที่อยากทำมานาน และหยุดทำไปนานเพราะข้ออ้างในชีวิต

การทำ Podcast “โลกไปไกลแล้ว” เป็นอีกช่องทางหนึ่งที่เราเคยอยากจะทำเพื่อความมันส์และอีโก้ส่วนตัวล้วนๆ จนเกิดเป็นรายการ “ท่าแซะ” “เพลินจิต” และ “มักกระสัน” 3 ช่องทางที่เราหวังว่าจะสื่อสิ่งที่คิดไปได้มากกว่างานที่ทำอยู่ในตอนนี้

ถ้าใครอยากติดตามก็ติดตามได้ที่ SoundCloud โลกไปไกลแล้ว ครับ

6. “ดีใจที่ตัดสินใจมาหาหมอ” เป็นคำพูดของน้องคนหนึ่งที่ผมแนะนำให้ไปปรึกษาจิตแพทย์ เนื่องจากน้องมีปัญหาจากความเครียดในชีวิตและนอนไม่ค่อยหลับมานานมากแล้ว

ไม่รู้ว่ามันเป็นกฎแรงดึงดูด หรือความชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน หรืออะไรก็ตาม ทำให้ผมมีโอกาสได้เข้าไปรับรู้หรือมีส่วนร่วมของการเป็นโรคซึมเศร้าของใครหลายๆคน (รวมถึงจิตเภท) ส่งผลให้ผมต้องให้สนใจเรื่องนี้ค่อนข้างมาก ประกอบกับการที่มีคนมาปรึกษาปัญหาชีวิตอยู่บ่อยๆ ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้มีความเชี่ยวชาญในการใช้ชีวิตซักเท่าไร

เมื่อก่อน ผมพยายามจะตัดสิน หรือแนะนำแนวทางตามความคิดของตัวเอง ซึ่งแน่ละว่า ผมมักจะจดจำสิ่งที่แนะนำแล้วสำเร็จมาเคลมว่าเป็นความเก่งกาจราวกับหมอดูชื่อดังที่แม่นทุกเรื่อง แต่พอมาถึงจุดหนึ่ง ผมเพิ่งตระหนักรู้ได้ว่าชีวิตมันไมได้ง่ายอย่างนั้น และมันไม่ได้ง่ายพอที่คนเราจะนำคำแนะนำมาปฎิบัติกับปัญหาได้ง่ายๆ

ยิ่งโตขึ้น… ผมยิ่งรู้ตัวดีว่าปัญหาและความรู้สึกที่มีต่อปัญหาแต่ละคนแตกต่างกันไป ดังนั้นจึงไม่ควรให้คำปรึกษาใครและตัดสินอะไรแบบพล่อยๆอีกต่อไป

สิ่งที่ผมเลือกทำในวันนี้ มีแค่การแนะนำสิ่งที่เขาควรทำเพื่อแก้ปัญหาที่ “จำเป็น” เพื่อให้ “อยู่ได้” ก่อน และถ้าหากเขาทำแล้วชีวิตมันดีขึ้นจริงๆ ผมว่าการแค่รู้สึกยินดีกับสิ่งเหล่านั้น มันก็เป็นความสุขในอีกรูปแบบหนึ่งเหมือนกันนะ

แด่… เดือนกันยายน เดือนที่ผมตั้งคำถามเก่าๆกับตัวเองอีกครั้ง ถึงหลายสิ่งที่เกิดขึ้นในเดือนนี้ว่า “ทำแล้วได้อะไรบ้างวะ” ซึ่งมาถึงตรงจุดนี้ ผมเองยังไม่คิดที่จะหาคำตอบให้กับมัน

เพราะการมีชีวิตที่มีความสุขนั้น…
มันไม่ควรต้งคำถามอะไรมากไม่ใช่หรือ?

เมื่อเราเติบโตขึ้น เรื่องที่รับรู้มันไม่ได้มีแต่อร่อยเหมือนเคย ทำให้รู้สึกว่าแต่ก่อนเรานี่เป็นอีป้าโลกสวยในกะลาจริงๆ แต่ก่อนเชื่อว่าชีวิตแม่มคอนโทรลได้สิ คนที่ยังคอนโทรลไม่ได้ อาจเป็นเพราะยังไม่เข้าใจตัวเอง ยังไม่เข้าถึงอะไรแบบนี้
– Status ในเพจของ #มิตรสหายท่านหนึ่ง เขียนไว้แบบนั้น

ผมนั่งอ่าน Status ที่ว่าแล้วย้อนนึกถึงตัวเองในวันเก่าๆ นึกถึงประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตถึงระดับที่เรียกได้ว่าเข้าสู่วัยกลางคน สังเกตได้จากเส้นผมดำที่ลดจำนวนลงไปเรื่อยๆ จนทำให้เราต้องคอยปกปิดความขาวด้วยสารเคมีที่ผ่านการคัดสรรว่ามาจากธรรมชาติ

ก่อนที่จะกลายเป็นโฆษณายาย้อมผมไปมากกว่านี้ คำถามที่มีอยู่ในใจก็เริ่มปรากฎชัดเจนขึ้นว่า ยิ่งเราเติบโตขึ้น สิ่งที่เราคิดนั้นควรเปลี่ยนแปลงไป หรือ ยังยึดมั่นอยู่กับมันเหมือนอย่างเดิม ถ้าให้ตอบแบบสวยงามตามเนื้อผ้าก็ควรจะมีทั้งสองอย่าง นั่นคือ สิ่งที่ดีควรจะยึดถือไว้ และ สิ่งที่ไม่ดีก็ควรจะเปลี่ยนแปลงไป 

แต่หากตอบโดยมองโลกจากมุมมองของตัวผมเอง ผมเชื่อว่าทุกสิ่งที่เราคิดนั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปเสมอ แต่เหตุผลที่บางความคิดยังไม่ถูกเปลี่ยนไปนั้น มันคงเป็นเพราะยังไม่มีสถานการณ์มากระทบให้เราต้อง “เปลี่ยน” มากกว่า

ลองจินตนาการเล่นๆขึ้นมาว่า ถ้าหากคุณเป็นคนที่ยึดมั่นในความดี แต่ถูกรังแกด้วยความชั่วช้าที่ถาโถมเข้ามาเรื่อยๆในชีวิต วันหนึ่งคุณอาจจะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงกลายเป็นคนที่ไม่ศรัทธาความดีอีกต่อไป หรือต่อให้คุณกล้าบอกว่า คุณยังศรัทธาความดีอยู่ก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วสายตาที่คุณมองโลกนั้นก็จะไม่เหมือนเดิมอยู่นั่นแหละ นี่คือเหตุผลที่ผมให้คำตอบกับตัวเองว่า ทุกความคิดนั้นมีสิทธิ์เปลี่ยน

คำถามต่อมาหลังจากคำตอบว่า “ทุกคนทุกสิ่งล้วนต้องเปลี่ยนแปลง” คือ การเปลี่ยนแปลงที่ว่าอยู่ในระดับไหน ระหว่าง “ปัจจัยภายนอกที่มาตกกระทบให้ภายในเปลี่ยน” หรือ “ปัจจัยภายในเปลี่ยนเพราะอยากจะเปลี่ยนให้สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นดีขึ้นกว่าเดิม” กันแน่

ต่อให้ “ประสบการณ์เปลี่ยนเราแค่ไหน แต่สุดท้ายเราต้องเปลี่ยนตัวเอง” คำพูดคมๆคุ้นๆ ที่เคยบอกผมว่า ถึงแม้สภาพแวดล้อมหรือประสบการณ์ที่ว่านั้น มันคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงตัวเราจากภายนอกและมันอยู่ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น เพราะสภาวการณ์ต่างๆล้วนเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา แต่ตะกอนความคิดจากภายในที่ถูกสร้างขึ้นมาจากตัวเราเองนี่แหละ จะทำให้เราเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล

ลองจินตนาการต่อไปว่า ถ้าหากคุณเป็นคนหนึ่งที่เจอคนโกงมาเยอะมากๆ มันย่อมไม่แปลกที่คุณจะไม่ไว้ใจใคร (จากประสบการณ์) แต่ไม่ได้แปลว่าคุณต้องไม่ศรัทธาในความดี หรือยึดถือว่าสายตาที่คุณมองโลกนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง (จากสิ่งที่อยู่ภายใน) และในขณะเดียวกัน ถ้าคุณเจอแต่คนดีมาโดยตลอด ก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะสามารถไว้ใจใครได้ 100% จากโลกที่เราเจอ

“อย่าคิดว่าชีวิตมันจะนิ่ง ถ้าอายุมึงยังไม่ถึง 40” คำพูดสั้นๆที่ผมจำขึ้นใจจากปากของพี่ที่เคารพ อาจเป็นหนึ่งแรงผลักดันที่ทำให้การเปลี่ยนผ่านในช่วงวัยกลางคนกลับกลายเป็นการพยายามทำความเข้าใจโลก มากกว่าความพยายามที่จะสร้างโลกที่เราเข้าใจเหมือนอย่างในวัยก่อนหน้านี้

ในวันที่เราอายุ 20-30 โลกที่เราแบกไว้ดูเหมือนยิ่งใหญ่ เราเห็นใครหลายคนที่ประสบความสำเร็จจาก “ต้นทุน” ที่มีมาไม่เท่ากัน และ “ความสามารถ” ที่แตกต่างสร้างสรรค์จากธรรมชาติกอปรกับความพยายามที่จะสร้างมันขึ้นมาด้วยไฟของหนุ่มสาว

แต่เมื่อเวลาผ่านไป หากมีโอกาสได้ย้อนมองดูตัวเองในสิ่งที่ผ่านมา และมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงที่หนักหนาในวัยที่เกินกว่า 30 ปี การเสื่อมถอยของคนรุ่นก่อน ภาระความรับผิดชอบที่อาจจะไม่ใช่ขึ้นอยู่กับเราเพียงคนเดียว ผูกพันลดเลี้ยวไปจนถึงความคงที่บางอย่างที่ “นิ่ง” จนอาจกลายเป็นหลุมพรางในการใช้ชีวิต ทำให้เริ่มรู้สึกสัมผัสถึงความซับซ้อนของการเป็นมนุษย์ และเมื่อถึงจุดหนึ่งมันก็ทำให้สะทกสะท้อนใจไม่ใช่น้อยว่า

ไอ้ชีวิตที่เราคิดว่าเราเข้าใจนั้น
จริงๆ เราไม่ได้เข้าใจแม้แต่นิดเดียว :)

ถ้าทำงานนี้แล้วไม่ได้เงิน …

มึงจะยังทำงานนี้อยู่หรือเปล่า?

ผมเคยถามคำถามแบบนี้กับตัวเอง 2 ครั้ง ครั้งแรก มันเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว ตอนตัดสินใจเริ่มต้นเขียนบล็อกด้วยความรู้สึกสั้นๆ ว่า “อยากลองทำดู” นับตั้งแต่วันแรกที่เขียนบล็อกเรื่องราวไดอารี่ส่วนตัว เพราะคิดว่าแนวคิดและแนวเขียนของตัวเองนั้นช่างเลิศหรูเสียเต็มประดา มาจนถึงวันที่ตัดสินใจเขียนบล็อกให้ความรู้ เพื่อที่จะลองดูว่าเราจะได้ประโยชน์อะไรจากการทำแบบนี้

วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ก็รวดเร็วพอที่ผมจะเห็นว่ามันเปลี่ยนแปลงชนิดที่เรียกว่าแปรผัน 2 ปีแรกหลังจากที่ตัดสินใจทำแบบนี้ ความจริงที่พบเห็นได้อย่างนึงก็คือ ไดอารี่ขีวิตมึงนั้นไม่มีใครสนใจ เพราะมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับชีวิตเขา และความคิดคำคมที่มึงเสกสรรปั้นแต่งมานั้นมันช่วงกลวงและกากเสียเต็มประดา ส่วนความรู้ที่พยายามจะแชร์มาน่ะหรือ มันก็เป็นแค่การก็อปปี้ความคิด คำสอนของอาจารย์หลายๆท่าน รวบรวมมาเป็นบทความที่ไร้ความสำคัญกับชีวิตคนเหมือนเดิม

 

ไม่ต้องมีคำหล่อๆของไอน์สไตน์อย่าง “มีแต่คนบ้าเท่านั้น ที่จะทําสิ่งเดิมซ้ํา ๆ แต่กลับหวังผลลัพธ์ที่แตกต่าง” ให้ฟัง สำนึกและสติก็คงพอที่จะคิดเองได้ว่า สิ่งที่เราทำนั้นมันช่างไร้ค่า ดังนั้นควรจะทำต่อหรือเลิกราแล้วต่อกันดี ถ้าเลิกก็จบ ถ้าต่อก็ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ เพราะความอดทนและความพยายามที่ผิดที่ ก็เหมือนคนโง่ที่พาตัวเองเสียเวลาชีวิตไปวันๆ เท่านั้นเอง

น่าแปลกที่ผลลัพธ์ของมันปรากฎในปีที่ 4 เติบโตในปีที่ 5 และมาเบ่งบานแก่กล้าในปีที่ 6 จนกลายเป็นว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดนั้นเหมือนเรื่องง่ายดายที่เตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยในอากาศ รอแค่คนมาสูดดมเข้าไปเหมือนกาวแล้วดึงดาวแห่งความสำเร็จมาประดับไว้ตรงบ่า จนถึงวันนี้ความพยายามที่ผ่านมาก็ยังคงถูกใครหลายคนสูดดมแล้วบอกว่า “เพราะคุณมีโอกาสที่ดีกว่าคุณเลยทำได้”

เมื่อเส้นทางถูกจุดติด สิ่งที่ตามมาทั้งหมดในชีวิตเราจะเรียกมันว่าโอกาส ซึ่งโอกาสก็ถูกแบ่งแยกย่อยออกเป็น “โอกาสที่ต้องทำ” “โอกาสที่ควรทำ” และ “โอกาสที่เราเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับมันดี” และตรงนี้คือสิ่งที่จะมาเปิดประสบการณ์ให้เราก้าวไปต่อ จนผ่านมาได้ในถึงทุกวันนี้

และการ์ดกับดักก็เริ่มทำงาน เราเริ่มหลงระเริงอยู่กับโอกาส เริ่มฝันหวานกับความก้าวหน้า เริ่มสูดดมกัญชาที่ทำให้เราคิดว่าเรากลายเป็นผู้ที่แน่นอนกับความสำเร็จ แต่สุดท้ายแล้วความรู้สึกเหล่านี้อาจจะนำพาให้เราล้มจนเจ็บเจียนตายก็ได้

ถ้าทำงานนี้แล้วไม่ได้เงิน …

มึงจะยังทำงานนี้อยู่หรือเปล่า?

เมื่อถึงจุดนั้น สิ่งที่เราใช้ต่อต้านการ์ดกับดัก คือ ถามคำถามเดิมซ้ำๆ ให้มันตอกย้ำเข้าไปถึงสิ่งที่เราต้องการมากกว่า “เงิน” แน่ล่ะว่าเงินมันซื้อทุกอย่างได้แหละ แต่คำถามคือ บางอย่างที่เงินซื้อไม่ได้สำหรับเรานั้นคืออะไร และงานที่เราเลือกทำนั้นทำให้เราได้สิ่งนั้นกลับมาหรือเปล่า เช่น ประสบการณ์ที่ได้ร่วมงานกับคนเก่ง (ซึ่งถ้าใช้เงินซื้อก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้หรือไม่) ความรู้สึกดีๆ ที่ได้เป็นผู้ให้หรือไ้ด้รับการยอมรับ (เงินซื้อได้ แต่เราจะภูมิใจในตัวเองเท่านี้หรือเปล่า) หรือแม้แต่การเลือกที่จะไม่ทำงานเพื่อเงิน เพราะต้องการ “เวลา” ในช่วงเดียวกันทำอย่างอื่นในชีวิตที่เราคิดว่ามันมีค่ามากกว่าเงินที่ได้รับมา

ไม่ต้องแปลกใจถ้าเจอหลายคนก่นด่าว่าทางที่เราเลือกนั้นเป็นทางที่โง่เง่า ไม่ต้องเศร้าถ้าหากเราจะเลือกทางเดินที่ผิดจนต้องเอ่ยคำว่า “รู้งี้” ไม่ต้องท้อแท้ พูดจาร้องหาความดี เพราะบางทีสิ่งที่เราเลือก โอกาสที่เราใช้ มันอาจจะให้อะไรบางอย่างที่เจ็บปวด และไม่ได้แม้แต่เงินก็ตาม

เพราะสุดท้ายทางที่เราเลือกเดินนี่แหละมันจะเป็นคำตอบว่าเราชื่นชอบในการใช้ชีวิตของเราจริงๆหรือไม่ หรือสุดท้ายเราเป็นได้แค่เพียงคนโง่เง่าที่เอาแต่เสียเวลาคิดไปเองว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา

 

“จงใช้ชีวิตในทุกๆ วัน

ให้เหมือนกับว่ามันเป็นวันสุดท้ายของชีวิต”

– 1 –

ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตจริงๆ

คุณยินดีจะทำทุกสิ่ง เพื่อให้มันสมกับเป็นวันสุดท้าย ?

แต่ผมคง…

ได้แต่นอนรอความตายอย่างสงบอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่ม

ตั้งจิตคิดขอโทษและอโหสิบุคคลที่เคยทำร้ายพวกเขา

บอกรักและบอกลาคนที่คิดว่ามีความสำคัญในชีวิต

และแอบหวังลึก ๆ ว่าจิตจะออกจากร่างอย่างสงบ

– 2 –

เราไม่สามารถรู้ได้หรอกว่า

วันไหน ? ที่จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต

“สติ” เลยถูกใช้ในการครุ่นคิด

เพื่อที่จะทำตัวเองให้ก้าวหน้า

พร้อมกับฝ่าฟันอุปสรรคอีกมากมายที่ไม่อยากจะทำ

บางครั้ง

สร้างความเกลียดชังกันและกันเพิ่มขึ้น

บางคราว

ลืมเลือนความขมขื่นที่เคยถูกกระทำเพื่อก้าวต่อไป

บางเวลา

ลืมสวมกอดคนที่เรารักและบอกรักกันอย่างแผ่วเบา

เจือปนกับความรู้สึกบางเบา

ว่าเราอยากได้พื้นที่ส่วนตัวกลับคืนมา

– 3 –

การใช้ชีวิตให้เต็มที่ราวกับไม่มีพรุ่งนี้

ในแง่หนึ่งมันคือคำบอกเล่าดี ๆ

ที่บอกให้เราเต็มที่กับสิ่งที่กำลังทำ

แต่ถ้าหันมามองดู

เราก็จะรู้ว่าชีวิตของเรานั้น

คงไม่สามารถจะเต็มที่กับมันได้ตลอด 24 ชั่วโมง

การทำในสิ่งที่รัก สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ใช่

มันก็มีอะไรที่เกลียด ไม่ชอบ ไม่ใช่ เจือปน

ในความเต็มล้นที่เปี่ยมด้วยพลังยิ่งใหญ่

มันก็มีอะไรที่ตีกลับมาด้วยร่างกายที่ถูกใช้งานหนัก

– 4 –

ต่อให้วันนี้ไม่ใช่ วันสุดท้ายของชีวิต

สิ่งที่เราอยากจะคิดอยากทำมันก็ยังคงอยู่

แต่ที่เราไม่ได้เหลือบมองดู

เพราะเรารู้ว่าอะไรสำคัญกว่าในวันนี้

และเรายินดีที่จะเลือกทำมันด้วยความจริงใจ

เอาเข้าจริง…

เราอาจจะไม่ได้ต้องการใช้ชีวิตให้หมดลง

เพราะเราต้องการดำรงอยู่เพื่อทำมัน

– 5 –

ถ้าผมเลือกใช้ชีวิตเหมือนวันสุดท้าย

วันนี้ผมคงตายและถูกลืมเลือนไป

เพราะวันสุดท้ายของชีวิตผมนั้น

ผมคงไม่ได้ทำอะไรเลย  

โดยปกติแล้วผมเองเป็นคนที่ไม่ค่อยใช้ “แรงบันดาลใจ” ในการขับเคลื่อนชีวิตสักเท่าไร อาจจะเพราะนิสัยดั้งเดิมที่เป็นคนที่ค่อนข้างจะแอนตี้กับแนวคิด “บวกๆ” ในระดับหนึ่ง (บางครั้งอาจถึงขั้นเกินงามจนอาจเกิดอันตรายต่อชีวิต) แต่ด้วยหน้าที่การงานที่ทำก็มักจะได้รับคำถามเรื่องการค้นหาตัวเองเป็นระยะๆ หรือได้ไปแชร์ประสบการณ์อะไรต่างๆให้กับคนรุ่นหลังฟังอยู่เสมอ (สั้นๆ แปลว่าผมเริ่มแก่นั่นเอง – -“)

อย่างล่าสุดเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา ผมมีโอกาสไปเป็น Guest Speaker ให้กับโรงเรียนสอนการแสดงชื่อดังแห่งหนึ่งย่านอารีย์ (Ideo Performing Arts School ของครูเปิ้ล Mind Director) ในหัวข้อเรื่อง Personal Branding และได้พูดถึงประเด็นเรื่องการ “ค้นหาตัวเอง” ที่คิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์และไม่อยากให้มันจบลงแค่เพียงในคอร์สนี้ ผมเลยตั้งใจบันทึกเป็นข้อเขียนเล็กๆไว้เผื่อว่าใครหลงเข้ามาอ่าน :)

สำหรับผมแล้ว การค้นหาตัวเองไม่ได้เริ่มต้นจากสิ่งที่เราชอบ หรือแม้แต่การทำตามความฝัน มองหาไอดอล ฯลฯ แต่ผมเชี่อว่าเราควรเริ่มต้นจากการหา “สิ่งที่เราไม่ชอบ” และเลิกทำมันไปทันทีเพื่อประหยัดเวลาชีวิต เพราะเราไม่มีทางรู้หรอกว่าเราชอบอะไร “จริงๆ” จนกว่าเราจะได้ลงมือทำและใช้เวลาเรียนรู้อยู่กับมันนานเพียงพอ

การใช้เวลาลงมือทำอะไรสักอย่างที่นานพอ เราจะรู้ว่า เรารู้สึกไม่ชอบอะไร เรารู้สึกเฉยๆกับอะไร ไปจนถึงเราชอบอะไร หรืออย่างน้อยต่อให้เราไม่รู้จริงๆหรอกว่าเราชอบอะไรก็ตาม แต่เราจะรู้แน่ๆว่า

“เราทำอะไรได้ดี ในระยะเวลาที่จำกัด

และได้รับผลตอบแทนที่เราพอใจ”

ผมขอเรียกมันรวมว่า “ประสบการณ์” เพราะประสบการณ์ที่ดี จะทำให้เราตัดสิ่งที่เราไม่ชอบออกได้ง่ายขึ้น และการเรียนรู้จากประสบการณ์นั่นแหละจะทำให้เรามีสัญชาติญานในการเลือกสิ่งที่ไม่น่าจะชอบได้ดีขึ้น เพราะจุดบอดของวิธีการนี้คือ คนทุกคนมีเวลาเรียนรู้จำกัด และถ้าหากใครที่ไม่ได้ค้นหาตัวเองตั้งแต่ในวัยหนุ่มสาวก็คงจะลำบากมากๆที่จะต้องลงมือทำทุกอย่างเพื่อค้นหาในช่วงเวลาที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่มีภาระในทุกๆวันนี้ ดังนั้น ประสบการณ์คือส่วนที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตเราให้ “ตัดสินใจ” ง่ายขึ้น

หลังจากนั้นประสบการณ์ที่ดีและมากเพียงพอในระดับหนึ่ง จะค่อยๆดึงดูดหาโอกาสเข้ามาให้กับเราผ่านทางช่องทางใดช่องทางหนึ่งเองโดยที่เราไม่รู้ตัว แต่ที่น่าตลกร้ายก็คือ โอกาสมักจะมาตอนที่ไม่พร้อม นั่นคือ ไม่พร้อมลงมือทำเนื่องจากไม่มีเวลา กับ ไม่พร้อมเพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลาของเรา

โดยปกติแล้ววิธีการจัดการกับ “โอกาส” ที่เข้ามานั้น มักจะอยู่นอกเหนือจากประสบการณ์ของเรา แต่สิ่งที่เราทำได้แน่ๆ คือการตัดสินใจที่จะเปิดรับทุกๆ “โอกาส” ที่เข้ามา เพราะการที่เราได้รับโอกาสย่อมแปลว่าคนอื่นมองเห็นว่าเราสามารถทำได้

ในทุกๆ โอกาส…

ถ้าเรามีความรู้สึก “อยากทำ” มากพอ

เราจะจัดสรรหาเวลามาลงมือทำมันได้อยู่ดี

ส่วนตัวแปรสุดท้ายที่สำคัญและจะเป็นตัวจัดระเบียบให้ทุกอย่างหล่อหลอมไปด้วยดี คือ “วินัย” เพราะวินัยจะทำให้เราสามารถทำอะไร “ซ้ำๆ” ได้ และมันจะกลับไปทำให้เกิด “ประสบการณ์” ที่ดี รวมถึงบังคับให้เราใช้ “เวลา” จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นได้เรื่อยๆแม้จะไม่มีความอยากทำต่อแล้วก็ตาม … นั่นแหละมันจะพาเราไปพบกับ “โอกาส” ที่เข้ามา และสุดท้ายเราเองก็จะรู้ว่า เรา “ไม่ชอบ” อะไร ก่อนที่จะวนกลับไปเริ่มต้นสร้าง “วินัย” กับสิ่งใหม่

สุดท้ายแล้วการเดินทางสู่ความสำเร็จมีอยู่ 2 วิธี คือ การอดทนทำสิ่งที่เราอยู่กับมันซ้ำๆไปเรื่อยๆจนเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ กับ เลิกทำสิ่งที่ไม่เวิร์กแล้วไปหาอะไรใหม่ที่เราสามารถอดทนทำมันได้ซ้ำๆไปจนถึงแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงเชื่อว่าการที่รู้ตัวว่าเราไม่ชอบอะไรนั้น มันจะเข้ามาช่วยลดระยะเวลาในการ “หาสิ่งใหม่ๆ” ได้ง่ายขึ้น

แต่อย่าลืมละกันว่า… ทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงแค่ประสบการณ์ของผมเอง ใครทีได้อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ก็ขอบอกว่าคุณไม่จำเป็นต้องเชื่อ ต้องมาทำตาม หรือถ้าหากว่าคุณคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ก็ขอให้คุณมองผ่านมันไปแล้วบอกกับตัวเองว่า ชั้น “ไม่ชอบ” ในสิ่งที่ไอ้นี่มันเขียนเลยแม้แต่นิด พร้อมกับกดปิดหน้าจอนี้ลงไป

… แล้วรีบเดินทางไปหา “แรงบันดาลใจใหม่” อย่างที่คุณต้องการ :)

สธ.เผยคนไทยฆ่าตัวตายสูงเป็นอันดับ 3 ของโลก

เผยส่วนใหญ่ใช้วิธีแขวนคอ

พบสาเหตุจากดื่มสุรา-ป่วยซึมเศร้า-ปัญหาสุขภาพในผู้สูงอายุบางครั้งผมก็นึกแปลกใจว่า ทำไมคนถึงฆ่าตัวตายมากขึ้น ทั้งๆ ที่เราควรจะมีความสุขล้นเหลือจากความสะดวกสบาย ความคิดดีๆ ที่ส่งผ่านหากัน ไปจนถึงกลุ่มก้อนสังคมที่รวมตัวกันจากสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นชื่นชอบ

โลกแคบลงให้เราติดต่อและมองเห็นกันได้ง่ายขึ้น

ความสำเร็จถูกยึดโยงใยให้ส่องผ่านและเหลือบตาดูได้เยอะขึ้น

ในแง่หนึ่ง…

เราจะเห็นความสำเร็จอันสูงส่งลิบลับจากคนกลุ่มหนึ่ง

และในอีกแง่หนึ่ง….

เราจะเห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งหลงเชื่อว่า

มันมี “สูตรสำเร็จ” แห่งความสำเร็จ

อย่าหลงเชื่อความฉาบฉวยในทุกอย่างที่อยากได้

คิดว่าง่าย และเด็ดปลายยอดอ่อนมากินเลยโดยไม่ปลูกไม่สร้าง

เคยสังเกตไหมว่า .. กลุ่มก้อนที่เรา “รัก” และคิดว่า “ดี” ทั้งหลาย จะช่วยกันเสพติดในสิ่งเหมือนกัน พูดจาประสาเดียวกัน หลงไหลมี Passion ในชีวิตที่เราต้องการเหมือนๆกัน จนเป็นความรู้สึกแบบเดียวกันและคิดเหมือนกันไปเสียหมด

การแสดงความเห็นที่แตกต่างออกไปในกลุ่มก้อนนั้นๆ อาจจะทำให้ถูกมองว่า แตกแยกจากพวกเดียวกัน และไม่มีความฝัน ความหวัง และความรู้สึกร่วมกันอีกต่อไป ไม่ได้สิ เราต้องเป็นเหมือนๆกัน เพราะนั่นคือปลายทางแห่งความสำเร็จในทิศทางเดียวกัน

มาถึงจุดหนึ่ง.. กลายเป็นว่าเราลืมเลือนความเป็นตัวของตัวเอง และถูกหลอมรวมความเป็นตัวเองที่ “เหมือนกัน” เพื่อให้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของ “ความสัมพันธ์” ในกลุ่มก้อนที่ไม่มีชื่อเรียก

และสุดท้ายเราก็ลืมไปว่า … เราต้องการอะไร ?

ฝันจะสร้างปราสาทใหญ่ แต่ยังปลูกหญ้าไม่เป็นสิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับความสำเร็จไม่ได้เรียกว่าความล้มเหลว เพราะต่อให้คุณล้มอีกกี่ครั้ง คุณก็ยังสามารถเดินทางไปสู่ความสำเร็จได้ในวันใดวันหนึ่ง ถ้าหากคุณกล้าที่ลุกขึ้นมาต่อสู้กับมันด้วยตัวเอง

ฟังแล้วรู้สึกดี …

แต่ผมว่านี่ก็เป็นอีกกับดับของความรู้สึกที่อยากจะสำเร็จ

ถ้าหนทางสู่ความสำเร็จมันหอมหวานและงดงามจริง

ทำไมพวกคุณถึงยอมรับกับความล้มเหลวไม่ได้ล่ะ ?

ผมเหลือบมองผู้คนรอบตัวหลายกลุ่มก้อน เห็นพวกเขาเหล่านั้นพูดจาภาษาเดียวกัน และก่นด่าว่าผมคือคนคิดลบและไม่มีวันเข้าใจศาสตร์แห่งความสำเร็จ โดยเฉพาะเวลาที่ผมพูดถึงพวกเขา หรือต่อให้บางครั้งผมไม่ได้พูดถึงเขา เขาก็ยังคิดว่าผมพูดถึงอยู่ดี เพราะ อคติแห่งความสำเร็จมันถูกหล่อหลอมให้ฝังแน่นยิ่งกว่ารอยคราบที่ซักไม่ออกด้วยผงซักฟอกเสียอีก

ผมมองเห็นคนพูดไม่หยุดถึงความเก่งกาจของตัวเอง แต่เมื่อเขาเปลี่ยนเป็นคนฟัง เขากลับเมินเฉยที่จะฟังคนอื่นพูด และมันสะท้อนให้เห็นว่า โลกนี้ไม่มีใครอยากจะรับฟังความสำเร็จของใครจริงๆ แต่เราพร้อมจะพูดถึงความยิ่งใหญ่ของตัวเอง แม้ว่าความเป็นจริงความยิ่งใหญ่นั้นจะเป็นแค่เศษเสี้ยวของความสำเร็จที่ฝันไว้ก็ตาม

ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วกลายเป็นว่าทำให้รู้สึกว่า ผมกำลังว่าและก่นด่าใคร ผมก็คงต้องขอโทษไว้ด้วย ณ ตรงนี้ เพราะเอาจริงๆ แล้วผมแค่อยากระบายความคิดที่มีต่อสังคมในช่วงเวลาหนึ่งไว้ใช้เตือนสติตัวเอง แต่ถ้าเกิดมันไปทำลายฝัน ความคิดบวก และสิ่งดีๆ ของคุณไป ผมก็ขอแสดงความเสียใจมาด้วยความเคารพอย่างสูง

ถ้าคุณโกรธเกลียดผม หรือ โทษว่าผมก่นด่าความฝันของคุณ ผมคงทำได้แค่ถอนหายใจและคิดว่า ทำไมฝันของคุณมันช่างเบาบางจนถูกคนถากถางไม่ได้เอาเสียเลย

ส่วนถ้าใครที่เป็นพวกหันหัวสวนกระแสความสำเร็จ ต้องการเตือนสติให้โลกนี้ตรึกตรองดูก่อน ผมก็ชอบสิ่งที่คุณคิดเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้มีผลอะไรให้ใครฟังคุณหรอกครับ เพราะคุณก็คิดเหมือนคนอื่นๆ อีกมากมาย เพื่อให้กลายเป็นอีกกลุ่มก้อนหนึ่งที่ “ต่อต้าน” ความสำเร็จ ให้ตัวเองรู้สึกดีเหมือนกันที่วันนี้คุณไม่ประสบความสำเร็จไง หรือคุณกล้าบอกไปตรงๆว่า อ้อ เราไม่ได้อยากจะประสบความสำเร็จเลยนะในชีวิต เราเลยต่อต้านคนที่มุ่งหาความสำเร็จ

อ่านมาถึงตรงนี้ คุณคงสงสัยว่าไอ้นี่มันต้องการจะบอกอะไร ทำไมผรุสวาทลั่นวาจาด่าเค้าไปทั่ว ผมก็บอกตรงๆว่า อ้อ ผมเป็นคนชั่วคนหนึ่งที่ไม่ได้คิดอะไรกับชีวิตมากเหมือนพวกคุณ แค่คนธรรมดาที่หายใจรอวันตายไปงั้นๆ

เพียงแต่ผมอยากพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมาจากใจจริง และไม่ได้ต้องการจะอวยหรือติ่งใครให้เสียเวลา เพราะทุกวิธีคิดของคนเราก็มีปัญหา รวมถึงวิธีคิดของผมด้วยเช่นเดียวกัน

มันเป็นการสะท้อนให้เห็นถึงความต่าง…

และถอนหายใจให้กับโลกนี้ที่แสนจะอ้างว้างเบาๆ

….ก่อนที่เราจะเข้าสู่ยุคต่อไป :)